عبدالرضا کاظمی، حميد آقا علی نزاد ، راضيه دباغ زاده
پزشکی ورزشی و تندرستی
انواع فعاليتهای ورزشی ممکن است موجب بروز پاسخهای مختلف سيستم ايمنی بدن انسان شوند. هدف از اين پژوهش، مقايسۀ اثرات حاد سه نوع فعاليت ورزشی استقامتی، مقاومتی و موازی بر غلظت پلاسمايی اينترلوکين ۱۰ و کورتيزول در مردان جوان فعال بود. ۲۰ مرد جوان سالم و فعال (ميانگين سنی ۶۶/۲±۶۹/۲۱ سال، شاخص تودۀ بدنی ۸۹/۱±۹۲/۲۱، درصد چربی ۰۵/۳±۴۹/۱۴)، بهعنوان نمونۀ آماری اين پژوهش انتخاب و بهصورت تصادفی به سه گروه فعاليت استقامتی (۷=n)، فعاليت مقاومتی (۶=n)، فعاليت موازی (۷=n) تقسيم شدند. برنامۀ فعاليت استقامتی شامل ۴۵دقيقه دويدن با شدت ۷۰ تا۸۰ درصد حداکثر ضربان قلب، فعاليت مقاومتی به شکل دايرهای شامل ۳ دور، ۸ ايستگاه با شدت ۸۰ درصد يک تکرار بيشينه در مدت ۴۵ دقيقه و فعاليت موازی بهصورت ترکيب هر دو فعاليت (ابتدا فعاليت مقاومتی و بلافاصله فعاليت استقامتی با حفظ شدت و نصف حجم هر يک از برنامهها) صورت گرفت. غلظت پلاسمايی اينترلوکين ۱۰ و کورتيزول قبل از ورزش، بلافاصله و ۱ ساعت پس از فعاليت با روش الآيزا اندازهگيری شد. پس از بررسی نرمال بودن توزيع دادهها، بهمنظور بررسی تغييرات از آزمونهای تحليل واريانس با اندازهگيریهای تکراری، تحليل واريانس يکطرفه و تعقيبی LSD و آزمون تیزوجی با سطح معناداری ۰۵/۰P≤ استفاده شد. پاسخ اينترلوکين ۱۰ در هر سه دورۀ زمانی، بين سه نوع ورزش استقامتی، مقاومتی و موازی تفاوت معنیداری داشت. همچنين پاسخ کورتيزول قبل از ورزش و بلافاصله پس از ورزش و نيز بلافاصله و يک ساعت بعد، بين سه نوع فعاليت ورزشی تفاوت معنیداری را نشان داد ۰۵/۰P≤. نتايج اين پژوهش نشان داد، پاسخ سايتوکاينی و هورمونی به ورزش، به ماهيت فعاليت بستگی دارد. همچنين ترکيب فعاليتهای مقاومتی و استقامتی (بهصورت موازی) ممکن است موجب پاسخهايی متفاوت از هر دو نوع فعاليت و تعديل در پاسخ اينترلوکين ۱۰ و کورتيزول شود
واژههای کلیدی: اينترلوکين ۱۰، فعاليت استقامتی، فعاليت مقاومتی، فعاليت موازی، مردان فعال.،