تغييرات عوامل تحريکی رگزايی ناشی از تمرين مقاومتی فزاينده در رت های ديابتی

مهرنوش مهرو*، عباسعلی گائينی، سيروس چوبينه ، محسن جاويدی

مجله دیابت و متابولیسم ایران

مقدمه: فعاليت ورزشی کنترل کننده بيماری‌هاست و مشاهده گرديده است در مبتلايان به ديابت به‌ويژه ديابتی‌هايی که به فعاليت ورزشی می‌پردازند عوامل بازدارنده رگزايی کنترل شده و عوامل پيش برنده رگزايی تقويت می‌شود. هدف از پژوهش حاضر بررسی تغييرات عوامل تحريکی رگزايی ناشی از تمرين مقاومتی فزاينده در رت‌های ديابتی می‌باشد. روش‌ها: تعداد ۲۴ سر رت نر ويستار با همگن سازی بر اساس وزن به دو گروه کنترل و تمرين تقسيم شدند. پروتکل تمرينی شامل يک نوبت ۱۰ تکراری بالا رفتن از نردبان تمرينات مقاومتی همراه با وزنه متصل به قاعده دم (با توجه به حداکثر ظرفيت حمل وزنه هر رت) سه جلسه در هفته و به‌مدت ۸ هفته بود. ۴۸ ساعت پس از آخرين جلسه تمرين، رت‌ها بی‌هوش شده و خون‌گيری از قلب انجام شد، سپس، سرم رت‌ها برای سنجش شاخص‌های VEGF ، NO،گلوکز و انسولين استفاده شد. تجزيه و تحليل آماری با استفاده از نرم‌افزار SPSS16 انجام شد. سطح معناداری ۰۵/۰> α در نظر گرفته شد. يافته‌ها: نتايج آزمون t مستقل نشان داد در اين پژوهش هشت هفته تمرين مقاومتی باعث افزايش معنی‌دار VEGF (776/0P=) و NO[946/0P=] سرم رت‌های نر ديابتی نشده است بلکه موجب کاهش معنی‌دار قند خون گرديده است (۰۰۱/۰=P)، اگرچه ميزان انسولين خون بين گروه‌ها تفاوت معنی‌داری نداشت (۹۳۱/۰=P). نتيجه‌گيری: به‌نظر می‌رسد تمرينات مقاومتی علی‌رغم بهتر شدن مقادير گلوکز تأثير مثبتی بر عوامل تحريکی رگزايی در رت‌های ديابتی ندارد.
واژه‌های کلیدی: رگزايی، عامل رشدی اندوتليال عروقی، نيتريک اکسايد، تمرين مقاومتی، رت‌های ديابتی،

متن کامل مقاله رایگان