تأثیر یک دورۀ تمرین اینتروال و تیپر پلکانی بر شاخص‌های عملکردی رت‌های نر در حال بالیدگی

شادمهر هریجانی میردار ۱ ؛ اکرم ارزانی۲ ؛ احسان عرب زاده۲ ؛ فروغ نیستانی۲ ؛ مینا باغبانی۲ ؛ سجاد احمدی۲
۱دانشیار گروه فیزیولوژی ورزشی، دانشکدۀ تربیت بدنی و علوم ورزشی دانشگاه مازندران-مازندران-ایران
۲کارشناسی‌ارشد فیزیولوژی ورزشی، دانشکدۀ تربیت بدنی و علوم ورزشی دانشگاه مازندران-مازندران –ایران

نشریه علوم زیستی ورزشی

هدف این پژوهش بررسی تأثیر یک دورۀ تمرین اینتروال و تیپرپلکانی بر تغییرات وزنی و عملکرد استقامتی رت‌های نر در حال بالیدگی بود.
در این مطالعۀ تجربی، ۴۰ سر موش­ صحرایی ویستار نر سه‌هفته­ای به‌طور تصادفی به گروه­های کنترل و تمرین تقسیم شدند. گروه تمرین پس از پایان دورۀ شش‌هفته­ای تمرین اینتروال فزاینده به سه گروه تیپر سه‌هفته­ای کاهش شدت، تواتر و تکرار تقسیم شدند. وزن و شاخص­های عملکردی ارزیابی شدند. یافته­های پژوهش با استفاده از آنالیز واریانس دوطرفه و آزمون LSD در سطح ۰۵/۰α≤ تجزیه‌وتحلیل شد.
نتایج نشان داد تفاوت معنا­داری بین زمان­ خستگی گروه­های مختلف تیپر با یکدیگر (۰۰۱/۰P≤) و هفته­های تیپر با دورۀ اینتروال (۰۰۸/۰P≤) وجود دارد. تیپر شدت با کاهش ۵۷/۲۸ درصدی در شدت تمرین، بهترین میانگین زمان خستگی، مسافت طی‌شده در آزمون و عملکرد (Pri) را نسبت به سایر گروه­­ها داشت. همچنین مسافت طی‌شده در آزمون و زمان واماندگی در هفتۀ دوم تیپر به حداکثر خود رسید.
براساس نتایج پژوهش حاضر، تیپر پلکانی شدت موجب افزایش ۱۳/۵۲ درصدی عملکرد استقامتی می­شود. همچنین دو هفته کاهش بار تمرینی آثار هم‌افزایی مؤثرتری با مداخله بر تغییرات وزنی و زمان واماندگی در پی دارد.

کلیدواژگان
تیپر پلکانی؛ تمرین اینتروال؛ عملکرد استقامتی

متن کامل مقاله رایگان