تأثیر دوازده هفته تمرین مقاومتی بر سطوح سرمی واسپین و پروتئین واکنشگرC در مردان میانسال چاق

کیا رنجبر۱ ؛ رحمن سوری ۲ ؛ علی اصغر رواسی۳
۱دانشجوی دکتری فیزیولوژی ورزش دانشگاه تربیت مدرس، تهران- ایران
۲دانشیار گروه فیزیولوژی دانشکدة تربیت بدنی دانشگاه تهران، تهران- ایران
۳استاد دانشگاه تهران گروه فیزیولوژی دانشکده تربیت بدنی دانشگاه تهران، تهران- ایران

مجله علوم زیستی ورزشی
چکیده
واسپین به‌عنوان یک آدیپوسایتوکاین، دارای تأثیرات حساسیت انسولینی است. با وجود تأثیرات ورزش بر هموستاز انرژی و تغییرات بافت چربی، مطالعات کمی به بررسی تأثیر ورزش بر میزان واسپین پرداخته‌اند. مطالعۀ حاضر به بررسی تأثیر تمرین مقاومتی بر سطح سرمی واسپین و CRP پرداخته است. بدین منظور ۲۰ مرد چاق کم‌تحرک با میانگین و انحراف استاندارد سن، وزن و شاخص تودۀ بدنی (۱/۲ ± ۱/۵۰ سال، ۸/۵ ± ۶/۹۲ کیلوگرم، ۴/۱ ± ۳/۳۰ کیلوگرم بر متر مربع) انتخاب و به‌صورت تصادفی به دو گروه فعالیت ورزشی (۱۰نفر) و کنترل (۱۰نفر) تقسیم شدند. برنامۀ تمرینی گروه تجربی به مدت ۱۲ هفته و هر هفته ۳ جلسه تمرین بود. مرحلۀ اول خون‌گیری پس از ۱۲ ساعت ناشتایی و مرحلۀ دوم خون‌گیری ۴۸ ساعت پس از خاتمۀ تمرینات در شرایط تجربی اجرا شد. سطح سرمی واسپین و CRP در گروه تجربی پس از ۱۲ هفته تمرین به‌ترتیب ۸/۸ و ۵/۲ درصد کاهش یافت (۰۵/۰>P). وزن، شاخص تودۀ بدن، درصد چربی و اندازۀ دور کمر به‌ترتیب ۷/۰-، ۸/۰-، ۰۸/۲ – و ۰۱/۱- درصد و گلوکز خون و مقاومت انسولینی به‌ترتیب ۴/۴ و ۰۱/۵ درصد کاهش معنا‌داری داشت (۰۵/۰>P). بین تغییرات واسپین با شاخص‌های آنتروپومتریکی، مقاومت انسولینی و CRP رابطۀ معنا‌داری مشاهده نشد.
کلیدواژه ها
پروتئین واکنشگر C؛ چاقی؛ مردان میانسال؛ واسپین

متن کامل مقاله رایگان