تأثیر خستگی عضلات دورکننده ران بر تعادل ایستا و پویای زنان سالمند

فریده باباخانی *، کبری اولادقبادی ، فرج‌الله فتاحی

مجله سالمند

اهداف کنترل پاسچر عبارت است از حفظ اندام‌ها و قسمت‌های مختلف بدن در راستای بیومکانیکی مناسب که به دو شکل ایستا و پویا وجود دارد. خستگی یکی از عواملی است که بر کنترل پاسچر و ثبات بدن تأثیر می‌گذارد. هدف از تحقیق حاضر، بررسی اثر خستگی عضلات دورکننده ران بر تعادل ایستا و پویای زنان سالمند است.
مواد و روش ها ۲۵ زن سالمند سالم، بدون‌سابقه افتادن با میانگین سنی ۵/۸±۴۲/۶۰ سال، وزن ۵۴/۹±۸۵/۶۰ کیلوگرم و قد ۶۵/۷±۲۴/۱۵۳سانتی‌متر در این مطالعه شرکت کردند. آزمودنی‌ها در جلسه اول آزمون‌های تعادل ایستا و پویا را در شرایط عادی (بدون خستگی) انجام دادند. در جلسه دوم ابتدا آزمودنی‌ها در برنامه خستگی عضلات دورکننده ران شرکت کردند و بلافاصله آزمون‌‌های تعادل ایستا و پویا را انجام دادند. به‌منظور مقایسه نتایج تحقیقات قبل و بعد از خستگی از آزمون تی وابسته استفاده شد.
یافته ها نتایج نشان داد برنامه خستگی عضلات دورکننده ران به‌طورمعنی‌‌داری نمرات آزمون‌‌های تعادل شامل تعادل ایستا و تعادل پویا را کاهش داده است. همچنین بین نمرات تعادل پویا و ایستا قبل و بعد از خستگی تفاوت معناداری وجود داشت و اندازه اثر برنامه خستگی در هر دو آزمون اندازه اثری بزرگ بود (۰۵/۰P<).
نتیجه گیری کاهش نمرات آزمون‌‌های تعادل ایستا و پویا احتمالاً نشان‌دهنده‌ این است که خستگی عضلات دورکننده ران میزان آسیب و دفعات افتادگی در سالمندان را به‌موجب نداشتن تعادل افزایش می‌دهد.
واژه‌های کلیدی: عضلات دورکننده‌ ران، خستگی، تعادل ایستا، تعادل پویا، زنان سالمند

متن کامل مقاله رایگان