بررسي تأثير تمرين‌های Neurofeedback بر ثبات وضعيتي و خطر سقوط بيماران مبتلا به Parkinson

مقدمه: با پيشروي بيماري پارکينسون، عوارض ناخواسته‌اي همچون نقص تعادل، کيفيت زندگي فرد را تحت تأثير قرار مي‌دهد. شواهد نشان داده‌اند که برنامه‌هاي مکمل فرایند درمان همچون فيزيوتراپي با وجود کاهش عوارض ناخواسته، مغز و امواج آن را به عنوان عامل اصلي بروز بيماري و کنترل حرکات بدن ناديده مي‌گيرند. از این رو، هدف از اين پژوهش بررسي تأثير يک دوره‌ی تمرين‌های نوروفيدبک بر تعادل و سقوط در بيماران مبتلا به پارکينسون بود.

روش‌ها: اين مطالعه در زمره‌ي پژوهش‌هاي نيمه تجربي با طرح پيش آزمون- پس آزمون بود که بر گروه‌های مورد و شاهد انجام شد. از بين داوطلبين، ۱۶ بيمار بر اساس معيارهاي تحقيق انتخاب و به طور تصادفي به دو گروه تجربي و شاهد تقسيم گرديدند. گروه تجربي در ۸ جلسه تمرين‌های نوروفيدبک واقعي و گروه شاهد در ۸ جلسه نوروفيدبک ساختگي شرکت نمودند. پيش و پس از دوره‌ی نوروفيدبک خطر سقوط و ثبات وضعيتي، اندازه‌گيري و مقايسه شد. براي ارزيابي خطر سقوط و ثبات وضعيتي از دستگاه بايودکس و به ترتيب از آزمون‌هاي خطر سقوط (Fall risk) و ثبات وضعيتي (Postural stability) در سطح ۸ استفاده گرديد. سپس نتايج پيش و پس‌آزمون مورد تجزيه و تحليل آماري قرار گرفت.

یافته‌ها: ميانگين نمرات خطر سقوط و ثبات وضعيتي گروه تجربي پس از انجام مداخله، بهبود معنی‌داري داشت (۰۰۱/۰ > P). ميانگين نمرات خطر سقوط (۴۵۰/۰ = P) و ثبات وضعيتي (۷۵۰/۰ = P) گروه شاهد تغيیر معنی‌داري نداشت.

نتیجه‌گیری: تمرين‌های نوروفيدبک مي‌تواند در کنار روش‌هاي مرسوم پزشکي مانند دارودرماني براي کنترل عوارض بيماري پارکينسون به خصوص حفظ وضعیت و جلوگيري از سقوط استفاده شود.

واژگان کلیدی: بيماري پارکينسون، نوروفيدبک، ثبات وضعيتي، خطر سقوط