اثر ۸ هفته تمرین استقامتی و مهار کننده نیتریک اکساید بر آپلین بافت چربی در رت های نر سالمند

فاطمه فانی۱ ؛ آسیه عباسی دلویی ۲ ؛ احمد عبدی۲
۱کارشناس ارشد فیزیولوژی ورزشی واحد آیت الله آملی/ دانشگاه آزاد اسلامی/ آمل
۲استادیار گروه فیزیولوژی ورزشی واحد آیت الله آملی/ دانشگاه آزاد اسلامی/ آمل

مطالعات کاربردی علوم زیستی در ورزش

زمینه و هدف: آپلین توسط بافت چربی ترشح  می شود و نقش مهمی در فرآیندهای التهابی ایفا می کند و به نظر می رسد به عنوان یک سایتوکاین ضد التهابی عمل می کند. هدف از اجرای این پژوهش بررسی اثر هشت هفته تمرین استقامتی و مهار کننده نیتریک اکساید بر آپلین بافت چربی، گلوکز و انسولین در موش­ های صحرایی نر سالمند بود. روش تحقیق: به همین منظور ۲۴ سر رت نر با نژاد ویستار ۲۲ ماهه از انستیتو رازی خریداری و به مرکز تحقیقات منتقل شدند که به صورت تصادفی به چهار گروه کنترل، تمرین، مهارکننده و مهارکننده-تمرین تقسیم شدند. دوره تمرینی به مدت ۸ هفته اجرا شد که هر هفته ۵ روز و شدت تمرین ۸۰-۷۵ درصد حداکثر اکسیژن مصرفی بود. گروه مهارکننده- تمرین همراه با دوره ۸ هفته ای تمرینات، به صورت محلول با آب آشامیدنی به مقدار ۰/۷۵ اختلاف معنی داری میلی گرم/ میلی لیتر (معادل ۱۰۰ میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن موش ها در روز) L-NAME دریافت کردند. گروه مهارکننده طی دوره تنها مکمل دریافت نمودند. تمامی رت ها ۷۲ ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی و بعد از ۲۴ ساعت ناشتایی کشته و نمونه های بافت چربی جمع آوری گردید. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از روش آماری آنالیز واریانس یک طرفه و آزمون توکی در سطح معنی داری ۰/۰۵>p انجام شد. یافته‌ها: نتایج نشان داد هشت هفته تمرین استقامتی موجب افزایش معنی­ دار سطح آپلین در بافت چربی رت های نر سالمند شد (۰/۰۰۰=p). با این وجود، تغییری در سطوح گلوکز (۰/۱۵۷=p) و انسولین (۰/۸۳۲=p) پس از دوره تمرینات استقامتی در گروه ها مشاهده نشد. نتیجه ­گیری: به نظر می رسد تمرین استقامتی می تواند سطح آپلین بافت چربی را  مستقل از انسولین و گلوکز افزایش دهد. بنابراین احتمالاً تمرین استقامتی بتواند در کنترل وضعیت التهابی آزمودنی­ های سالمند نقش داشته باشد.
کلیدواژه ها
تمرین استقامتی؛ مهار کننده نیتریک اکساید؛ آپلین بافت چربی؛ موش‌های صحرایی نر سالمند

متن کامل مقاله رایگان