مقایسه ی تاثیر دو برنامه ی تمرینی مختلف (تناوبی در مقابل تداومی) بر آمادگی هوازی دانش آموزان ۱۲-۹ سال

سید علیرضا حسینی کاخک ۱ ؛ علیرضا رضایی بجستانی۲ ؛ محمدرضا شهابی کاسب۳
۱دانشیار گروه فیزیولوژی ورزشی، دانشگاه حکیم سبزواری، سبزوار، ایران
۲کارشناس ارشد فیزیولوژی ورزشی، دانشگاه حکیم سبزواری، سبزوار، ایران
۳استادیار گروه رفتار حرکتی، دانشگاه حکیم سبزواری، سبزوار، ایران

پژوهشنامه فیزیولوژی ورزشی کاربردی

سابقه و هدف: آمادگی هوازی یکی از مهمترین عناصر آمادگی جسمانی مرتبط با سلامت می­باشد.هدف این پژوهش، مقایسه تاثیر دو برنامه­ی تمرینی مختلف (تناوبی و تداومی) بر آمادگی هوازی دانش آموزان پسر ۱۲-۹ ساله­ی بود.
مواد و ورش ها: به این منظور ۳۶ دانش آموز (قد: ۵ ±۱۴۲ سانتی­متر، وزن:  ۵±۳۵ کیلوگرم) انتخاب و به طور تصادفی به سه گروه تمرین تداومی، تمرین تناوبی و کنترل تقسیم شدند. تمرینات به مدت هشت هفته، سه جلسه در هفته، با شدت ۷۵-۶۰% ضربان قلب بیشینه و با رعایت اصل اضافه بار انجام شد. قبل و بعد از برنامه­ی تمرین VO2max آزمودنی­ها با استفاده از سه آزمون (۲۰ متر شاتل ران،‌ ۱۶۰۰ متر راه رفتن – دویدن و ۲۴۰۰ متر دویدن) اندازه­گیری شد. داده­ها با استفاده از آزمونt همبسته، آنالیز واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی LSD تجزیه و تحلیل شد.
یافته ها: نتایج نشان داد که تمرینات تداومی و تناوبی باعث افزایش حداکثر اکسیژن مصرفی دو گروه تجربی نسبت به گروه کنترل شد (۰۵/۰p≤)،اما بین دو گروه تمرینی تفاوت معنی ­داری مشاهده نشد.

نتیجه‌گیری: این نتایج بیان می­کنند که تمرینات تناوبی و تداومی آمادگی هوازی پسران ۱۲-۹ را به طور معنی­داری بهبود می­دهند.
کلیدواژگان
آمادگی هوازی؛ حداکثر اکسیژن مصرفی(VO2max)؛ تمرین تداومی؛ تمرین تناوبی

متن کامل مقاله رایگان