مقایسه‌ی اثر بخشی شش هفته تمرین اکسنتریک اکستنسورهای مچ دست با و بدون تیپینگ بر قدرت گرفتن، قدرت اکستنشن مچ دست و انگشت میانه ورزشکاران زن مبتلا به آرنج تنیس‎بازان

ناهید صدوقی نورآبادی، دکتر امیر لطافتکار، دکتر سیدصدرالدین شجاع الدین، محمود حاتمی ، منصوره صدوقی نور آبادی
دانشگاه خوارزمی البرز

مجله پزشکی زنجان

زمینه و هدف: تمرینات اکسنتریک و تیپینگ به‌عنوان دو روش موثر در بهبود علایم عارضه‌ی آرنج ‎تنیس‎بازان مطرح شده‌اند. [A1] هدف از این مطالعه، مقایسه‌ی تاثیر شش هفته برنامه تمرینات اکسنتریک با و بدون تیپینگ بر قدرت گرفتن، اکستنشن مچ دست و انگشت میانه ورزشکاران زن مبتلا به آرنج تنیس‎بازان بود.

روش بررسی: ۴۵ زن ورزشکار مبتلا به آرنج تنیس‌ بازان به صورت هدفمند انتخاب شدند. پس از اندازه‌گیری قدرت گریپ توسط دینامومتر (Yagummy)، اکستنشن مچ وانگشت میانه با دینامومتر دستی، [A2] آزمودنی‎ها به گروه‎های ۱۵ نفری تمرین، تمرین با تیپ و کنترل تقسیم شدند. تمرینات اسنتریک [A3] عمدتا توسط فلکس‎بار (Flexbar) محصول شرکت ترابند (Thera Band) انجام شد. آرنج آزمودنی‌ها با تکنیک الماسی تیپ شد. به‌منظور تجزیه و تحلیل داده‌ها از SPSS نسخه ۲۱ در سطح معناداری ۰۵/۰P< استفاده شد.

یافته‌ها: تفاوت معناداری بین اندازه‌های پیش‌آزمون و پس‌آزمون قدرت گرفتن مشاهده شد (۰۰۱/۰P=). اما بین اندازه‌های پیش‌آزمون و پس‌آزمون متغیرهای قدرت اکستنشن مچ دست (۵۰۴/۰P=) و قدرت اکستنشن انگشت میانی (۹۶/۰P=) تفاوت معناداری مشاهده نشد (۰۵/۰P>). همچنین نتایج آزمون تعقیبی بونفرونی حاکی از آن بود که بین دو گروه تمرینات اکسنتریک و تمرین با تیپ تفاوت معناداری به لحاظ آماری وجود ندارد (۸۱۸/۰P=).

نتیجه‌گیری: تمرین اسنتریک و تمرینات ترکیبی اکسنتریک به همراه تیپ احتمالا می‌توانند به منظور افزایش قدرت گرفتن و به تعبیری دیگر افزایش عملکرد، در برنامه‌ی توانبخشی بیماران مبتلا به آرنج تنیس‌بازان تاثیر بسزایی داشته باشند.
واژ‌گان کلیدی: تمرینات اکسنتریک، قدرت گرفتن، تیپینگ، آرنج ‎تنیس‎بازان،

متن کامل مقاله رایگان