محمدرضا رمضان پور* ۱ ؛ سید رضا عطارزاده حسینی۲ ؛ احسان حسن نژاد حسن نژاد۳
۱استادیار فیزیولوژی ورزشی، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد مشهد، ایران
۲دانشیار گروه فیزیولوژی ورزشی، دانشگاه فردوسی مشهد، ایران
۳کارشناس ارشد تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد مشهد، ایران
پژوهشنامه فیزیولوژی ورزشی کاربردی
سابقه و هدف: تاثیر تمرینات پلایومتریک بر بهبود توان بیهوازی بخوبی شناخته نشده است. هدف از این پژوهش مقایسة تأثیر تمرینات پلایومتریک در آب و خشکی بر توان بیهوازی ناجیان غریق بود.
مواد و روش ها: آزمودنی های این پژوهش ۲۲ ناجی داوطلب با دامنه سنی ۳۱-۲۱ سال بودند که به طور تصادفی به سه گروه تمرین در آب (۷ نفر)، تمرین در خشکی (۷ نفر) و کنترل (۸ نفر) تقسیم شدند. نخست از آزمودنیها آزمون های رست، رکورد شنای ۳۳ متر سربالا، طول شیرجه، توان بی هوازی و توان متوسط، حداقل و حداکثر گرفته شد. سپس هر یک از دو گروه تمرین در آب و خشکی به مدت شش هفته سه جلسهای (۱۸ جلسه) به انجام تمرینات پلایومتریک پرداختند؛ طی این مدت گروه کنترل هیچ تمرینی انجام ندادند. پس از پایان دورة تمرینی، از آزمودنیهای هر سه گروه در شرایط مشابه، پسآزمون به عمل آمد و با استفاده از تحلیل واریانس یک طرفه، تفاوت میانگینهای بین سه گروه مقایسه شد و نتایج در سطح معناداری ۰۵/۰>P مورد آزمایش قرار گرفت.
یافتهها: نتایج نشان داد هر دو نوع تمرینات پلایومتریک در آب و خشکی موجب بهبود معنادار رکورد ۳۳ متر شنای کرال سینه سربالا، طول شیرجه، توان حداقل، حداکثر و متوسط آزمون رست میشوند (۰۵/۰>P).
نتیجه گیری: با توجه به دسترسی ناجیان غریق به آب و بینیازی تمرینات در آب به وسایل خاص و نیز کاهش احتمال بروز گرفتگی عضلانی و آسیب مفصلی، برای بهبود قابلیتهای عملکردی ناجیان غریق تمرینات پلایومتریکی در آب پیشنهاد میشود
کلیدواژگان
پلایومتریک؛ توان بی هوازی؛ ناجی غریق