تأثير تمرينات مقاومتی و ترکيبی بر سطوح سرمی آنزيم‌های کبدی و شاخص‌های آمادگی جسمانی زنان دارای کبد چرب غيرالکلی

فاطمه بارانی، محمداسماعيل اسماعيل افضل‌پور*، سعيد ايل‌بيگی، طوبی کاظمی ، مهيار محمدی‌فرد
دانشيار، گروه تربيت بدنی و علوم ورزشی، دانشکده تربيت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه بيرجند، بيرجند، ايران

مجله پزشکی بیرجند

زمينه و هدف: بيماری کبد چرب، شايع‌ترين عامل اختلال آنزيم‌های کبدی است. هدف از پژوهش حاضر، بررسی اثر تمرينات مقاومتی و ترکيبی بر سطوح آنزيم‌های کبدی زنان بيمار دارای کبد چرب غيرالکلی بود. روش تحقيق: در اين مطالعه تجربی، ۳۷ فرد بيمار شناسايی شدند و در سه گروه کنترل، تمرين مقاومتی و ترکيبی قرار گرفتند. تمرين مقاومتی در مدّت ۸ هفته به‌صورت ۳ جلسه تمرين در هفته و هر جلسه شامل: ۸ حرکت، ۳ نوبت، ۸-۱۰ تکرار با شدت ۶۰-۷۵% يک تکرار بيشينه، اجرا شد. تمرين ترکيبی شامل: ۴ حرکت مقاومتی در نيمی از جلسه و تمرين هوازی با شدت ۶۰-۷۵% حداکثر اکسيژن مصرفی در نيمه ديگر بود. آنزيم‌های AST، ALT و ALP با روش بيوشيمی، اندازه‌گيری و نتايج با آزمون t وابسته و آناليز واريانس يک‌طرفه، در سطح معنی‌داری ۰۵/۰ تجزيه و تحليل شدند. يافته‌ها: ميزان ALP، فقط در گروه مقاومتی به‌طور معنی‌داری (۰۳/۰P=) کاهش يافت، ولی ميزان AST و ALT، تغيير معنی‌داری نکرد. در گروه مقاومتی، ميانگين نسبت ALT/AST بعد از تمرين نسبت به قبل از آن، افزايش معنی‌داری يافت (۰۴/۰P=)، اما در گروه ترکيبی و کنترل، تغيير معنی‌داری نداشت. در گروه مقاومتی، ميانگين انعطاف‌پذيری (۰۰۱/۰P<)، حداکثر اکسيژن مصرفی (۰۲/۰P=)، قدرت عضله (۰۰۳/۰P=) و قدرت پنجه (۰۰۱/۰P<)، افزايش معنی‌داری يافتند. نتيجه‌گيری: تمرين مقاومتی، می‌تواند با کاهش ALP و بهبود شاخص‌های آمادگی جسمانی، در بهبودی بيماران دارای کبد چرب مؤثّرتر باشد.
واژه‌های کلیدی: تمرين مقاومتی، تمرين ترکيبی، آنزيم‌های کبدی، بيماری کبد چرب غيرالکلی،

متن کامل مقاله رایگان