اثر فعاليت مقاومتی بر شاخص‌های آسيب اکسايشی در کشتی‌گيران سالمند تمرين کرده رقابتی

بهمن ميرزايی*، فرهاد رحمانی نيا، امير رشيدلمير ، مهدی قهرمانی مقدم

مجله علمی و پژوهشی فیزیولوژی ورزشی

چکيده

هدف از مطالعه حاضر بررسی تاثير فعاليت مقاومتی بر پراکسيداسيون ليپيد و آسيب DNA در کشتی‌گيران سالمند تمرين کرده رقابتی بود. ۸ کشتی‌گير سالمند (سن ۹۸/۱ ± ۷۵/۵۹ سال، قد ۰۸/۷ ± ۲۵/۱۷۲ سانتی‌متر، وزن ۶/۱۴ ± ۷۶ کيلوگرم) و ۷ سالمند غيرورزشکار (سن ۹/۱ ± ۴۲/۶۱ سال، قد ۰۹/۴ ± ۱۴/۱۷۳ سانتی‌متر، وزن ۱۵/۸ ± ۷۱/۷۹ کيلوگرم) به صورت داوطلبانه در اين پژوهش شرکت کردند. آزمودنی‌ها برنامه تمرين مقاومتی را که شامل: پرس پا، پرس سينه، باز کردن زانو، کشيدن ميله لت، خم کردن زانو، جلو بازو، ساق پا و پشت بازو بود را با ۶۰ تا ۷۰ درصد يک تکرار بيشينه (۱RM) و ۸ تا ۱۲ تکرار انجام دادند. برای اندازه‌گيری شاخص‌های پراکسيداسيون ليپيد (۸-iso PGF2α) و آسيب DNA (8-OHdG)، نمونه‌های خونی در قبل، بعد و ۲۴ ساعت پس از فعاليت جمع‌آوری شدند و با استفاده از آزمون تجزيه و تحليل واريانس با اندازه‌گيری مکرر و آزمون تعقيبی بنفرونی مورد مقايسه قرار گرفتند. برای مقايسه بين گروه‌های ورزشکار و غيرورزشکار از آزمون t مستقل استفاده شد. پس از فعاليت مقاومتی افزايش معنی-داری در پراکسيداسيون ليپيد (۰۵/۰>p) و آسيب DNA (05/0>p) در هر دو گروه مشاهده شد. در ۲۴ ساعت پس از تمرين مقدار شاخص‌ها کاهش معنی‌داری نسبت به پيش از تمرين داشت و به سطوح اوليه بازگشت. سالمندان غيرورزشکار به‌طور معنی‌داری پراکسيداسيون ليپيد (۰۵/۰>p) و آسيب DNA (05/0>p) بيشتری پس از فعاليت مقاومتی داشتند. يافته‌های حاصل از اين پژوهش نشان داد فعاليت منظم و طولانی مدت کشتی منجر به بروز آسيب اکسايشی کمتری می‌شود و کشتی‌گيران سالمند فعال پس از فعاليت مقاومتی آسيب اکسايشی کمتری را تجربه می‌کنند.
واژه‌های کلیدی: پراکسيداسيون ليپيد، آسيب DNA، فعاليت مقاومتی، سالمندی.،

متن کامل مقاله رایگان