تأثیر ورزش استقامتی بر فعالیت آنزیم‌های آنتی‌اکسیدانی و پراکسیداسیون لیپیدی بافت قلبی موش‌های صحرایی دیابتی شده با استرپتوزوتوسین

نگین فرهنگی ، فرزاد ناظم، فرزاد زهساز

مجله پزشکی شهید صدوقی یزد

مقدمه: استرس اکسایشی می‌تواند عوارض ناشی از دیابت را توسعه دهد. تمرین ورزشی با شدت متوسط نیز وضعیت آنتی‌اکسیدانی بافت قلبی را بهبود می‌بخشد. هدف از این تحقیق، بررسی اثر هشت هفته تمرین ورزشی استقامتی بر فعالیت برخی آنزیم‌های آنتی‌اکسیدانی و پراکسیداسیون لیپیدی بافت قلبی موش‌های دیابتی شده با استرپتوزوتوسین است.

روش بررسی: بدین منظور، ۳۰ سر موش صحرایی نر نژاد ویستار، به طور تصادفی در سه گروه قرار گرفتند: گروه کنترل سالم (C)، گروه کنترل دیابتی (DC) و گروه دیابتی تمرین کرده (TD). حیوانات گروه TD، چهار روز در هفته به مدت هشت هفته تمرین استقامتی انجام دادند. پس از هشت هفته، فعالیت آنزیم‌های سوپراکسید دیسموتاز (SOD)، گلوتاتیون پراکسیداز (GPx) و کاتالاز (CAT) و سطوح مالون دی آلدئید (MDA) در بافت قلبی اندازه‌گیری شد. یافته‌ها با استفاده از روش آماری تحلیل واریانس یک‌طرفه مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.

نتایج: فعالیت CAT و GPx بافت قلبی گروه DC، در مقایسه با گروه C به طور معنی‌داری (۰۰۰/۰=p) بیشتر بود، در حالی که بین فعالیت SOD گروه‌های مختلف آزمایشی تفاوت معنی‌داری وجود نداشت. همچنین، فعالیت GPx بافت قلبی گروه TD نسبت به گروه DC به طور معنی‌داری (۰۰۰/۰=p) کمتر بود. با این حال، فعالیت CAT تحت تأثیر تمرین استقامتی قرار نگرفت. پس از هشت هفته تمرین استقامتی، مقادیر MDA بافت قلبی گروه TD، به طور معنی‌داری بیشتر از گروه DC و C (به ترتیب ۰۱۷/۰=p و ۰۰۰/۰=p) بود.

نتیجه‌گیری: یافته‌های تحقیق حاضر نشان داد که ممکن است تمرین استقامتی بافت قلبی حیوانات دیابتی شده را به علت کاهش فعالیت GPx و افزایش سطوح MDA، بیشتر در معرض استرس اکسایشی قرار دهد.
واژه‌های کلیدی: استرس اکسایشی، تمرین استقامتی، آنزیم‌های آنتی‌اکسیدانی، پراکسیداسیون لیپیدی، بافت قلب

متن کامل مقاله رایگان