تأثیرات وابسته به زمان تمرین تناوبی شدید بر پویایی جذب اکسیژن مردان جوان

۱ عباس صارمی ؛ ۱ نادر شوندی؛ ۲ ایمان خاکرو آبکنار
۱دانشیار فیزیولوژی ورزش، دانشکدۀ علوم انسانی، گروه تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه اراک، اراک، ایران
۲کارشناس‌ارشد فیزیولوژی ورزش، دانشکدۀ علوم انسانی، گروه تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه اراک، اراک، ایران

نشریه علوم زیستی ورزشی

هدف تحقیق حاضر، تعیین تأثیرات وابسته به زمان تمرین تناوبی شدید بر پویایی اکسیژن مردان جوان بود. ۴۰ دانشجوی فعال به‌صورت تصادفی در چهار گروه قرار گرفتند: یک جلسه تمرین تناوبی شدید، دو جلسه تمرین تناوبی شدید، چهار جلسه تمرین تناوبی شدید و کنترل. گروه‌های تمرین و کنترل در یک تست فزاینده روی چرخ کارسنج شرکت کردند. پس از دو روز از اجرای پیش‌آزمون گروه‌های تمرینی، ۱، ۲ و ۴ جلسه تمرین تناوبی انجام دادند. دو روز بعد از اتمام برنامۀ تمرینی، پس‌آزمون از گروه‌های تحقیق گرفته شد. شاخص‌های پویایی اکسیژن به‌وسیلۀ دستگاه گاز آنالایزر به روش نفس به نفس حین پیش‌آزمون و پس‌‌آزمون اندازه‌گیری شد. نتایج نشان داد که یک جلسه تمرین تناوبی تأثیری بر شاخص‌های پویایی اکسیژن ندارد (۰۵/۰P>). دو جلسه تمرین تناوبی موجب بهبود برخی شاخص‌های پویایی اکسیژن از جمله Vo2max، کسر اکسیژن و ثابت زمانی دوم شد (۰۵/۰>P)، اما بر ثابت زمانی اول ‌تأثیری نداشت (۰۵/۰P>). به‌علاوه، چهار جلسه تمرین تناوبی با بهبود تمام شاخص‌های پویایی اکسیژن یعنی Vo2max، کسر اکسیژن، ثابت زمانی اول و دوم همراه بود (۰۵/۰>P). ظاهراً چهار جلسه تمرین تناوبی شدید حداقل زمان لازم برای بهبود شاخص‌های پویایی اکسیژن است و از لحاظ کاربردی مربیان می‌توانند این نوع تمرینات را برای بهبود سریع‌تر عملکرد هوازی و بی‌هوازی در برنامۀ تمرینی قرار دهند.
کلیدواژگان
آمادگی هوازی؛ پویایی جذب اکسیژن؛ تمرین تناوبی شدید

متن کامل مقاله رایگان