اثر تمرينات مقاومتی بر برخی فاکتورهای قلبی تنفسی در مردان مبتلا به ديابت نوع ۲

اکبر قلاوند، ۲ سعيد شاکريان، ۳ روح اله رضايی *، ۴ شهلا حجت ، ۵ امير سرشين
دانشکده فنی و حرفه‌ای سما، دانشگاه آزاد اسلامی واحد انديشه، انديشه، ايران

مجله دانشگاه علوم پزشکی البرز

زمينه و اهداف: فعاليت بدنی يکی از ارکان درمان ديابت می‌باشد. به همين منظور مطالعه حاضر با هدف بررسی اثر تمرينات قدرتی بر برخی شاخص‌های آنتروپومتريک و فاکتورهای قلبی تنفسی در مردان ديابتی نوع ۲ صورت گرفت. مواد و روش‌ها: در اين تحقيق نيمه‌تجربی از بيماران مراجعه کننده به کلينيک ديابت بيمارستان گلستان اهواز ۲۰ مرد ديابتی نوع ۲ با ميانگين سنی ۴/۳±۰/۴۶ سال و قند خون ناشتای ۵/۳۱±۷۵/۱۴۸ ميلی‌گرم بر دسی‌ليتر که شرايط ورود به مطالعه را داشتند، انتخاب و به صورت تصادفی به ۲ گروه ۱۰ نفره (تمرينات قدرتی و کنترل) تقسيم شدند. تمرينات ورزشی سه بار در هفته و به مدت هشت هفته انجام شد. در پيش و پس‌آزمون شاخص‌های آنتروپومتريک، VO2max، حجم‌های ريوی (FVC و FEV1) اندازه‌گيری شد. برای تحليل تغييرات شاخص‌های اندازه‌گيری شده از روش آماری T-Test و سطح معنی‌داری ۰۵/۰>P استفاده شد. يافته‌ها: پس از دوره تمرين، کاهش معنی‌داری در ميانگين نسبت دور کمر به دور لگن (۰۲۱/۰=P) و افزايش معنی‌داری در VO2max (031/0=P) در گروه تمرينات قدرتی مشاهده شد. همچنين تفاوت معنی‌داری در اختلاف مقادير ايجاد شده در شاخص‌های درصدچربی بدن (۰۴۸/۰=P) و نسبت دورکمر به دورلگن (۰۲۱/۰=P) بين دو گروه مشاهده گرديد. نتيجه‌گيری: با توجه به يافته‌های اين مطالعه، به نظر می‌رسد تمرينات قدرتی می‌تواند روش مؤثری در بهبود شاخص‌های آنتروپومتريک و VO2max در بيماران ديابتی نوع ۲ باشد.
واژه‌های کلیدی: ديابت نوع ۲، تمرينات قدرتی، حجم‌های ريوی، شاخص‌های آنتروپومتريک،

متن کامل مقاله رایگان