پاسخ عصبی‌عضلانی بيماران مبتلا به مالتيپل اسکلروزيس به ارتعاش درمانی پاسخ عصبی عضلانی به ارتعاش درمانی

دکتر اصغر توفيقی، اقای صابر ساعد* ، اقای غفور غفاری
کارشناسی ارشد دانشگاه اروميه

مجله سالمندی ایران

هدف: هدف از اين پژوهش، تأثير ارتعاش کل بدن بر بهبود عملکرد بيماران مبتلا به ام‌اس است.
روش: در اين تحقيق، هفتادوسه نفر از افراد مبتلا به ام‌اس، با ميانگين سنی ۲٫۶۷±۷۳ سال حضور داشتند و بيست نفر از اين افراد با رضايت کامل شرکت کردند. آن‌ها ناتوانی متوسط در دامنه ۲٫۵ تا ۴٫۵ داشتند. آزمودنی‌ها براساس طرح بوسکو، در چهار گروه تقسيم شدند: يک گروه کنترل و سه گروه تجربی. گروه اول در شش جلسه و در شش هفته کار خود را انجام دادند و گروه دوم در دوازده جلسه و در شش هفته و گروه آخر نيز در هجده جلسه و در شش هفته. فرکانس ارتعاش ۱۵ تا ۲۵ هرتز استفاده شد. پس از پايان برنامه تمرينی، عملکرد عصبی‌عضلانی با آزمون استاندارد chair-۵ و TUG ارزيابی شد. به‌منظور تحليل داده‌ها، از SPSS نسخه هجده در سطح معناداری آلفای پنج درصد استفاده شد.
يافته‌ها: نتايج روش‌‌های آماری تحليل پراکنش با اندازه‌گيری مکرّر و تحليل پراکنش يک‌راهه، نشان دادند تمرين ارتعاش کل بدن، زمان انجام‌ آزمون chair-5 (۰٫۰۳>P) و آزمون tug (۰٫۰۳>P) را به ‌طور معنا‌داری کاهش می‌دهد. برای آزمون chair-5، سه جلسه تمرين در هفته، از نوع تمرين ارتعاش کل بدن، به‌طور معنادارتری عملکرد عصبی‌‌‌‌‌‌‌-عضلانی بهتری در مقايسه ‌با دو گروه ديگر داشت (۰٫۰۳>P).
نتيجه‌گيری: تمرينات ارتعاش کل بدن در بيماران ام‌اس به بهبود عملکرد عصبی‌عضلانی منجر می‌شود.
واژه‌های کلیدی: ارتعاش کل بدن، عملکرد عصبی‌عضلانی، مالتپل اسکلوزيس،
متن کامل مقاله رایگان