نقش تمرين هوازی و مصرف عصاره بنه بر سطوح پروتئين کربونيل، پروتئين شوک گرمايی ۷۰ و گليکوژن بافت کبد موش‌های ديابتی

فاطمه محمدی کاريزنو، مرضيه ثاقب‌جو، محسن فؤادالدينی ، هادی سرير (مجله پزشکی بیرجند)

زمينه و هدف: استفاده از گياهان دارويی، به‌عنوان درمان‌های جايگزين سالم و مؤثّر در هايپرگليسمی و مسموميّت کبدی در نظر گرفته می‌شود؛ همچنين با توجه به اثرات مثبت فعاليت‌های ورزشی بر بيماران ديابتی، مطالعه حاضر با هدف بررسی اثر ۶ هفته مصرف عصاره بنه و تمرين هوازی بر سطح پروتئين کربونيل (PC)، پروتئين شوک گرمايی ۷۰ (۷۰HSP) و گليکوژن بافت کبد موش‌های ديابتی انجام شد. روش تحقيق: در اين مطالعه تجربی، تعداد ۴۰ سر موش صحرايی نر نژاد ويستار، در گروه‌های: کنترل سالم، کنترل ديابتی (استرپتوزوتوسينmg/kg40)، ديابتی‌شده تحت تمرين هوازی، ديابتی‌شده دريافت‌کننده عصاره بنه و گروه ديابتی‌شده تحت تمرين هوازی و دريافت‌کننده عصاره بنه قرار گرفتند. برنامه تمرينی شامل ۶ هفته تمرين هوازی روی نوار گردان (۵ جلسه در هفته، هر جلسه ۴۰ دقيقه با سرعت ۲۰ متر در دقيقه و شيب ۵ درصد) بود. عصاره بنه نيز با دوز mg/kg25 به‌صورت گاواژ (۵ روز در هفته) خورانده شد. ۴۸ ساعت پس از آخرين جلسه تمرينی، موش‌ها بی‌هوش شدند و بافت کبد جدا شد. سطح PC، ۷۰HSP و گليکوژن کبدی، به روش‌های الايزا و رنگ‌سنجی شيميايی سنجش شدند. يافته‌ها: ميانگين سطح PC در گروه‌های ديابتی‌شده تحت تمرين هوازی، ديابتی‌شده دريافت‌کننده عصاره بنه و ديابتی‌شده تحت تمرين هوازی و دريافت‌کننده عصاره بنه، به‌طور معنی‌داری پايين‌تر از گروه کنترل ديابتی بود (مقادير P به‌ترتيب: ۰۰۲/۰، ۰۰۶/۰ و ۰۰۲/۰)، اما بين ميانگين سطح PC در سه گروه مداخله، اختلاف معنی‌داری مشاهده نشد. بين ميانگين سطح ۷۰HSP و گليکوژن نيز در بين گروه‌ها اختلاف معنی‌داری مشاهده نشد (مقادير P به‌ترتيب: ۲۱/۰ و ۵۹/۰). نتيجه‌گيری: تمرين هوازی و مصرف عصاره بنه، هر کدام به‌تنهايی و نيز تؤام با يکديگر، منجر به کاهش معنی‌دار سطح PC بافت کبد موش‌های ديابتی می‌شود؛ بنابراين مصرف عصاره بنه و انجام تمرين هوازی، احتمالاً بتواند رويکرد مطلوبی در جهت کاهش عوارض کبدی ناشی از ديابت باشد.
واژه‌های كليدي: عصاره بنه؛ تمرين هوازي؛ پروتئين کربونيل؛ پروتئين شوک گرمايی ۷۰؛ موش‌های ديابتی،

متن کامل مقاله رایگان