مقایسۀ تأثیر یک جلسه تمرین پلایومتریک و قدرتی بر آنزیم کراتین‌کیناز و پروتئین واکنش‌گر-C سرمی مردان تکواندوکار

کیوان گدرونی ؛ افشار جعفری؛ محمد‌علی حسینپور فیضی
دانشگاه تبریز

مجله فیزیولوژی ورزشی

هدف پژوهش حاضر مقایسۀ تأثیر یک جلسه تمرین پلایومتریک و قدرتی با وزنه بر آنزیم کراتین‌کیناز تام و پروتئین واکنش‌گر-C سرمی مردان تکواندوکار بود. پژوهش حاضر از نوع نیمه‌تجربی دو گروهی بود و در آن بیست نفر مرد تکواندوکار به‌طور تصادفی در دو گروه همگن (قدرتی و پلایومتریک) دسته‌بندی شدند. آزمودنی‌های گروه قدرتی با وزنه، شش دورۀ تمرینات باز کردن زانو و پرس پا (شدت ۷۰%) را تا رسیدن به واماندگی اجرا کردند. آزمودنی­های گروه پلایومتریک نیز شش دوره از تمرینات پرش عمقی و پرش جانبی (شدت ۷۰%) را تا رسیدن به واماندگی اجرا کردند. آنزیم کراتین‌کیناز تام و پروتین واکنش‌گر-C سرمی هر دو گروه طی سه مرحله (۳۰ دقیقه قبل، بلافاصله و ۲۴ ساعت بعد از تمرین) اندازه‌گیری شد. داده‌ها در قالب میانگین و انحراف استاندارد با استفاده از تحلیل واریانس با اندازه‌گیری‌های مکرر و آزمون بونفرونی در سطح معناداری (p<0.05) تجزیه و تحلیل شد. با وجود این­که فعالیت آنزیم کراتین‌کیناز تام و نیز سطوح پروتئین واکنش‌گر-C سرمی هر دو گروه بعد از تمرین به‌طور معناداری افزایش یافت، اما در تغییرات این شاخص‌ها بین دو گروه پلایومتریک و قدرتی تفاوت معناداری مشاهده نشد (P<0.05). در نتیجه با توجه به یافته‌های پژوهش حاضر به‌نظر می­رسد این دو شیوه، فشار فیزیولوژیکی و آسیب عضلانی یکسانی به همراه داشته‌باشند و تمرینات پلایومتریک آسیب عضلانی و التهاب بیشتری در مقایسه با تمرینات قدرتی به همراه نداشت.

کلیدواژگان
پلایومتریک؛ تمرین قدرتی؛ پروتئین واکنش‌گر-C

متن کامل مقاله رایگان