مقایسۀ اثر دو روش تمرین مقاومتی بر ضخامت عضلۀ سه‌سر بازو و ارتباط آن با قدرت حداکثر در ورزشکاران مبتدی پرورش‌اندام

سلمان نظامی۱ ؛ محمد علی سمواتی شریف ۲ ؛ اسدالله چزانی شراهی۱
۱کارشناس ارشد فیزیولوژی ورزش، دانشکدة تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه بوعلی سینا، همدان، ایران
۲دانشیار، عضو هیأت علمی دانشکدۀ تربیت بدنی و علوم ورزشی دانشگاه بوعلی سینا، همدان، ایران

نشریه علوم زیستی ورزشی

هدف این پژوهش، مقایسۀ اثر دو روش تمرین مقاومتی بر ضخامت عضلۀ سه‌سر بازو و ارتباط آن با قدرت حداکثر است. به این منظور ۳۰ ورزشکار مبتدی پرورش­اندام در این پژوهش شرکت داشتند. آزمودنی‌ها به‌صورت متجانس به سه گروه ۱۰ نفری (تجربیI تمرینات هرمی، تجربیII هرمی مسطح و گروه کنترل) تقسیم شدند. دو گروه تجربی به مدت هشت هفته و هر هفته­ شش جلسه (روش اسپلیت) در پروتکل­های تمرین قدرتی شرکت کردند. گروه کنترل به روش سنتی به تمرینات خود ادامه دادند. قدرت عضلانی و ضخامت عضلۀ سه­سر بازو هر سه گروه قبل و پس از دورۀ تمرینی اندازه­گیری شد. داده‌ها توسط آزمون تی همبسته، برای تعیین اختلافات بین‌گروهی و تحلیل واریانس یکسویه (ANOVA) با سطح معناداری ۰۵/۰P≤، و برای تعیین رابطۀ بین متغیرها از ضریب همبستگی پیرسون استفاده شد. مشاهدات نشان داد، قطر قدامی- خلفی (AP)[1] عضلۀ سه­سر بازویی در گروه، تجربیI و تجربیII به‌ترتیب ۰۱/۰ P<  و ۰۵/۰ P<  نسبت به گروه کنترل، افزایش یافت. همچنین، قدرت عضلۀ بازو در حرکت اکستنشن در گروه‌های تجربی نسبت به گروه کنترل به‌ترتیب ۰۰/۰ P<  و ۰۱/۰ P<، افزایش یافت. اما، اختلاف معنا‌داری بین دو گروه تجربی I وII در قدرت و اندازۀ عضلۀ سه‌سر بازویی دیده نشد.

کلید واژه ها: اولتراسند؛ پرورش اندام؛ ضخامت عضلانی؛ قدرت حداکثر

متن کامل مقاله رایگان