۱کمیل دشتی رستمی؛ ۲مراد باباخانی؛ ۳یونس پرنیان؛ ۴شهرام آهنجان
۱دانشجوی دکتری آسیب شناسی ورزشی دانشگاه تهران
۲کارشناسی ارشد تربیت بدنی و علوم ورزشی دانشگاه آزاد کرج
۳کارشناسی ارشد آسیب شناسی و حرکات اصلاحی دانشگاه پیام نور تهران
۴دانشیار دانشگاه صنعتی امیرکبیر
پژوهشنامه فیزیولوژی ورزشی کاربردی
سابقه و هدف : ناپایداری مزمن مچ پا یکی از فراوانترین و آزاردهندهترین عوارض ناشی از اسپرینهای حاد مفصل مچ پا است. این آسیب به دو علت بالقوه ؛یعنی ناپایداری مکانیکی و ناپایداری عملکردی نسبت داده می شود که متاسفانه طیف کاملی از شرایط پاتولوژیکی منجر به ناپایداری مزمن مچ پا را منعکس نمیکند. هدف از پژوهش حاضر مقایسه ویژگی های مورفولوژیکی و آناتومیکی پا در بسکتبالیستهای با ناپایداری مزمن مچ پا و سالم است.
مواد و روشها: ۴۰ بسکتبالیست در قالب دو گروه (۲۰ بسکتبالیست با ناپایداری مزمن مچ پا و ۲۰ بسکتبالیست بدون سابقهی آسیب مچ پا) به عنوان نمونه آماری انتخاب شدند. متغیرهای مورد مطالعه ی این پژوهش پهنای قسمت قدامی پا، پهنای قسمت خلفی پا، طول پا و افت استخوان ناوی بودند که در بین آزمودنیهای دو گروه مورد ارزیابی قرار گرفتند. اطلاعات مورد نیاز از طریق پرسشنامه، مصاحبه و معاینه جمع آوری و سپس با استفاده از آزمون های t مستقل و تحلیل تشخیصی(discriminant analysis) مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفتند.
یافتهها: مقایسهی متغیرها بین دو گروه، تفاوت معناداری (۰۵/ ۰p<) را در متغیر پهنای قسمت قدامی پا نشان داد. در سایر متغیرها بین دو گروه تفاوت معناداری وجود نداشت.
در بررسی ترکیب متغیرها برای متمایز کردن دو گروه مشخص شد که مدل شامل چهار متغیر مستقل یا پیشبین تحقیق قادر نبود بطور معنادار دو گروه را از هم متمایز کند. نتایج طبقه بندی، نشان داد که این مدل ۶۵% گروه سالم، ۷۰% گروه ناپایداری مزمن مچ پا و ۵/۶۷% کل نمونه را به طور صحیح پیش بینی کرده است. همچنین متغیر پهنای قسمت قدامی پا بالاترین همبستگی(۸۴/۰) را با تابع تشخیصی داشت.
نتیجهگیری: در کل پهنای قسمت قدامی پا به عنوان یک عامل خطرزا برای ناپایداری مزمن مچ پا در نظر گرفته شده که می تواند به طور معنادار در آسیب ناپایداری مزمن مچ پا نقش داشته باشد.
کلیدواژگان
ناپایداری مزمن مچ پا؛ اسپرین مچ پا؛ بسکتبال