مقایسه شدت‎های ورزش هوازی منظم بر تغییرات سطح سرمی آیریزین در مردان چاق کم تحرک

دکتر رحمان سوری *، دکتر محمد رضا اسد، محبوبه خسروی ، دکتر صادق عباسیان
دانشیار دانشگاه تهران تهران، کارگر شمالی، پردیس شمالی دانشگاه تهران، دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی، ساختمان تحصیلات تکمیلی، معاونت آموزشی و تحصیلات تکمیلی

مجله غدد درون ریز و متابولیسم ایران

مقدمه: فعالیت ورزشی، به عنوان روشی برای پیشگیری و درمان بیماری‌های مزمنی همچون چاقی و دیابت، تغییراتی را در عضلات اسکلتی موجب می‌شود که تولید مایوکاین‌ها از آن جمله است. هدف از تحقیق حاضر، مقایسه شدت‎های ورزش هوازی منظم بر تغییرات سطح سرمی مایوکاین وابسته به PGC1-α و هم‌چنین، بررسی تغییرات پروفایل لیپیدی در مردان چاق کم تحرک بود. مواد و روش‏ها:  در تحقیق حاضر، ۳۹ داوطلب چاق با نمایه‌ی توده‌ی بدنی بیش از ۲۷ کیلوگرم بر مترمربع در سه گروه ورزش هوازی با شدت ۶۰-۵۰ درصد ضربان قلب بیشینه (شدت پایین)، گروه ورزش هوازی با شدت ۷۰ تا ۸۰ درصد ضربان قلب بیشینه (شدت بالا) و گروه شاهد قرار گرفتند. گروه‎های تمرینی، ورزش هوازی را به مدت ۱۰ هفته و سه جلسه در هفته و به مدت ۳۰ الی ۴۵ دقیقه انجام می‏دادند. پس از ارزیابی‏های اولیه (آنتروپومتریکی، حداکثر اکسیژن مصرفی و نمونه‎گیری خونی)، ۱۰ هفته ورزش هوازی انجام شد و ۲۴ ساعت پس از آخرین جلسه‌ی ورزش، دوباره ارزیابی‎ها تکرار شدند. یافته‏ها: یافته‏ها بیانگر افزایش معنی‌دار میزان آیریزین در گروه ورزشی با شدت پایین (۰۰۵/۰=p) و افزایش ۲۷ درصدی در گروه ورزش با شدت بالا بود که به لحاظ آماری معنی‌دار نبود (۰۸/۰=p). هم‌چنین، مقادیر HDL- کلسترول افراد هر دو گروه ورزشی به طور معنی‌داری افزایش یافت (۰۵/۰>p) که با کاهش معنی‌داری در نسبت LDL به HDL همراه بود (۰۵/۰>p). به علاوه، همبستگی معنی‌داری بین برخی از شاخص‌های لیپیدی و آنتروپومتریکی با مقادیر آیریزین وجود داشت (۰۵/۰>p). نتیجه‏گیری: هر دو مداخله‌ی ورزشی بر تغییرات میزان سطح آیریزین در گردش خون و بهبود پروفایل لیپیدی داوطلبین چاق اثر مطلوبی دارد. با این وجود، اثربخشی شدت پایین در این داوطلبان بهتر است. به علاوه، به نظر می‎رسد تمرین ورزشی بتواند از میزان مقاومت آیریزینی بکاهد.

واژه‌های کلیدی: ورزش هوازی، مایوکاین، آیریزین، چاقی، پی جی سی ۱-آلفا

متن کامل مقاله رایگان