لیلا وصالی اکبر پور ، محمد علی سمواتی شریف
دانشیار، گروه فیزیولوژی ورزشی، دانشگاه بوعلی سینا، همدان، ایران
مجله پزشکی اراک
زمینه و هدف: فعالیتهای استقامتی میتوانند از طریق ایجاد استرس اکسایشی، منجر به آسیب و تخریب بافتی گردند. اما به نظر میرسد فعالیتهای استقامتی و واماندهساز نتایج متفاوتی با یکدیگر دارند. هدف از این پژوهش بررسی مقایسه دو شیوه تمرین شنای استقامت بر سطوح کراتینکیناز، لاکتاتدیهیدروژناز و مالوندیآلدئید رتهای نر ویستار است.
مواد و روشها: تعداد ۱۸ سر رت نر نژاد ویستار در محدودۀ ۲۵۰ تا ۳۰۰ گرم بطور تصادفی به سه گروه شش تایی؛ ۱- شنای استقامت (EN)، ۲- شنای واماندهساز (EX) و ۳- کنترل (C)، تقسیم شدند. گروههای تمرینی به مدت ده هفته، پنج روز در هفته و هر جلسه یک ساعت شنا کردند. هر هفته به طور فزاینده ۳۰ دقیقه به مدت زمان شنای گروه واماندهساز افزوده شد، بطوریکه شش هفته پایانی، سه ساعت در هر جلسه شنا کردند. یک روز پس از اتمام پروتکل تمرینی، نمونهگیری خونی از سیاهرگ زیرین رتها انجام شد. فعالیت LDH و CK به روش رنگسنجی(DGKC) و MDA از طریق واکنش با TBA سنجیده شدند. نتایج توسط آزمون ANOVA یک طرفه و پس از آن تست تعقیبی توکی با سطح معناداری(۰۵/۰ P<) آنالیز شدند.
یافتهها: گروه (EN)، افزایش معناداری در سطوح CK سرمی نسبت به گروه (EX) و گروه (C) داشتند (P=0.0001)، در حالیکه سطوح مالوندیآلدئید بهطور معناداری نسبت به گروه (C) کمتر بود (P=0.011). اما در سطوح LDH تفاوت معناداری مشاهده نشد.
نتیجهگیری: میتوان نتیجه گرفت تمرین استقامتی، آسیب عضلانی بیشتری دربر دارد، در حالیکه پراکسیداسیون لیپید کمتری ایجاد میکند.
واژههای کلیدی: پراکسیداسیون لیپید، آسیب عضلانی، شنای استقامتی، شنای واماندهساز،