مقایسه اثر تمرینات استقامتی، مقاومتی و ترکیبی بر مقاومت به انسولین و نسبت آدیپونکتین به لپتین در رت های دیابتی

دکتر عباس صارمی *
گروه فیزیولوژی ورزش، دانشکده علوم ورزشی، دانشگاه اراک، اراک، ایران

مجله پزشکی قزوین

زمینه: هورمون­ های مرتبط با چاقی لپتین و آدیپونکتین به­ طور مستقل و مخالف هم با مقاومت به انسولین در ارتباط هستند.
هدف: مطالعه حاضر با هدف بررسی اثر تمرینات استقامتی، مقاومتی و ترکیبی بر مقاومت به انسولین و نسبت آدیپونکتین به لپتین در رت­ های دیابتی انجام شد.
مواد و روش ­ها: از میان ۵۰ سر موش صحرایی نژاد ویستار، ۱۰ سر به­ عنوان گروه سالم و باقی حیوانات­ از طریق تزریق استرپتوزوتوسین دیابتی شدند. رت­ های دیابتی به چهار گروه تقسیم شدند: شاهد، تمرین مقاومتی، تمرین استقامتی و تمرین ترکیبی. برنامه تمرین مقاومتی شامل ۱۰ هفته بالا رفتن از نردبان بود (۵ روز در هفته، ۳ نوبت، ۴ تکراری)، در حالی­ که تمرین استقامتی برای ۱۰ هفته (۵ نوبت در هفته دویدن روی تردمیل) انجام شد. گروه ترکیبی هر دو برنامه تمرین مقاومتی و استقامتی را انجام می­ دادند. نمونه­ های خونی برای ارزیابی سطوح لپتین، آدیپونکتین و مقاومت به انسولین گرفته شد.
یافته­ ها: تمرین استقامتی، مقاومتی و ترکیبی به­طور معنی­داری موجب کاهش مقاومت به انسولین و گلوکز شد (۰/۰۵>P)، اگرچه تمرین ترکیبی اثر بیش­تری در کاهش مقاومت به انسولین داشت (۰/۰۵>P). در سطوح لپتین بین گروه­ها تفاوت معنی­داری وجود نداشت (۰/۰۵<P). سطح آدیپونکتین و نسبت آدیپونکتین به لپتین در تمام گروه­های تمرینی به­طور معنی­دار افزایش یافت (۰/۰۵>P).
نتیجه­ گیری: تمرین ورزشی به طوری­ که در این مطالعه تعریف شده منجر به بهبود نسبت آدیپونکتین به لپتین می­ شود و تمرین ترکیبی اثر بیش ­تری بر کاهش شاخص مقاومت به انسولین در رت­ های دیابتی دارد.

واژه‌های کلیدی: آدیپونکتین، تمرین ترکیبی، دیابت، تمرین استقامتی، لپتین، تمرین مقاومتی

متن کامل مقاله رایگان