مقایسه‌ی دو شدت متفاوت تمرین استقامتی بر بیان پروتئین پری‌لیپین ۳ عضله‌ی اسکلتی، سطوح سرمی گلوکز و انسولین موش صحرایی دیابتی شده با استرپتوزوسین

مهدی غفاری ۱، محمد فرامرزی۲، ابراهیم بنی‌طالبی۲
۱- گروه علوم ورزشی دانشگاه شهرکرد ،
۲- گروه علوم ورزشی دانشگاه شهرکرد

مجله دیابت و متابولیسم ایران

مقدمه: اختلال متابولیسم لیپیدهای درون عضلانی در ایجاد مقاومت به انسولین و دیابت نقش مهمی ایفا می‌کنند. پری‌لیپین ۳ از جمله پروتئین‌های مهم خانواده‌ی پری لیپین در تنظیم لیپولیز و ذخیره‌ی آن در سلول‌های عضلانی است. لذا هدف از این مطالعه مقایسه دو شدت متفاوت تمرین استقامتی (کم شدت و شدت بالا) بر بیان پروتئین پری‌لیپین ۳ عضله‌ی اسکلتی، سطوح سرمی گلوکز و انسولین موش صحرایی دیابتی شده با استرپتوزوسین است.
روش‌ها‌: تعداد ۲۴ سر موش صحرایی نر نژاد ویستار به‌صورت تصادفی ساده به سه گروه (تمرین استقامتی کم شدت ، تمرین استقامتی با شدت بالا و کنترل) تقسیم شدند. تمرین استقامتی به مدت هشت هفته و شدت تمرین در گروه کم‌شدت ۶۰ درصد Vo2max ، شدت بالا ۸۵ درصد Vo2max بود و گروه کنترل هیچ مداخله‌ای دریافت نکردند. بیان نسبی پروتئین پری‌لیپین ۳ با تکنیک وسترن بلات انجام شد. جهت تعیین معنی‌دار بودن تفاوت بین متغیرها از آزمون آماری تحلیل واریانس یک‌طرفه و آزمون تعقیبی توکی استفاده شد.
یافته‌ها: نتایج مقایسه بین گروهی، اختلاف معنی‌داری بین سه گروه در متغیرهای پری‌لیپین ۳ نشان داد (۰۱۲/۰=P). نتایج آزمون تعقیبی بیانگر افزایش معنی‌دار بیان پروتئین پری‌لیپین۳ در تمرینات شدید استقامتی نسبت به گروه کنترل دیابتی بود (۰۰۹/۰=P)، اما تفاوت معنی‌داری در میزان پری‌لیپین ۳ در گروه تمرین کم شدت استقامتی نسبت به گروه کنترل وجود نداشت (۴۴۲/۰P=). نتایج مقایسه بین گروهی، اختلاف معنی‌داری بین سه گروه در سطوح سرومی گلوکز و انسولین نشان داد (به ترتیب ۰۰۰۱/۰=p و ۰۰۰۳/۰= P).
نتیجه‌گیری: با توجه به نتایج پژوهش می‌توان به تأثیر تمرینات استقامتی با شدت بالا بر افزایش بیان پری‌لیپین‌۳ در نمونه‌های دیابتی اشاره کرد.
واژه‌های کلیدی: دیابت، پری‌لیپین‌۳، تمرین استقامتی، مقاومت به انسولین

متن مقاله رایگان