مقايسه دو برنامه تمرين ثباتی و روش پيلاتس بر توان‌بخشی بيماران مبتلا به کمر درد مزمن غيراختصاصی

وحيد مظلوم* ، منصور صاحب الزمانی

مقدمه و هدف: کمر درد ازجمله اختلال‌هايی محسوب‌می‌شود که فرد ممکن است دست‌کم، يک مرتبه آن را تجربه‌کند که باعث اختلال عملکرد می‌شود. هدف از اين مطالعه، بررسی تأثير تمرين‌های ثباتی و پيلاتس بر بيماران مبتلا به کمر درد مزمن بود. مواد و روش‌ها: تعداد ۲۳ بيمار مبتلا به کمر درد مزمن غيراختصاصی به‌صورت هدفمند و دردسترس برگزيده شدند. آزمودنی‌ها به‌صورت تصادفی به دو گروه تمرين‌های ثباتی (۱۲ نفر) و تمرين‌های پيلاتس (۱۱ نفر) تقسيم‌شدند و تمرين‌های خود را در شش هفته به‌پايان‌رساندند. از آزمون سنجش بصری شدت درد، آزمون اصلاح‌شده شوبر و پرسش‌نامه Oswestry Disability Index به‌منظور ارزيابی شدت درد، دامنه‌ حرکتی فلکشن فقرات کمری و سطح عملکرد استفاده‌شد. نرم‌افزار SPSS20‌ با آزمون آماری t مستقل و t وابسته در سطح معنی‌داری ۵ درصد برای تجزيه‌وتحليل يافته‌ها به‌کارگرفته‌شدند. نتايج: دامنه حرکتی فلکشن ستون فقرات کمری، شدت درد و سطح عملکرد آزمودنی‌های هر دو گروه پيش و پس از اعمال مداخله، به‌طور معنی‌داری (۰۰۱/۰P<) بهبوديافت. ميانگين تغييرهای دامنه‌ حرکتی و سطح عملکرد ميان دو گروه تحت درمان، تفاوتی معنادار نداشت (۰۵/۰P>)، اگرچه شدت درد در گروه تمرين‌های پيلاتس در مقايسه با تمرين‌های ثباتی با کاهشی معنی‌دار (۰۵/۰P<) مواجه شد. نتيجه‌گيری: از روش پيلاتس می‌توان در کنار تمرين‌های معمول توان‌بخشی برای تسکين درد، افزايش دامنه‌ حرکتی و بهبود عملکرد بيماران مبتلا به کمر درد بهره‌جست.
واژه‌های كليدي: کمر درد، پيلاتس، تمرين‌های ثباتی، دامنه‌ حرکتی، درد، عملکرد،

متن کامل مقاله رایگان