مقايسه تمرينات استقامتي و مقاومتي بر عوامل مهاري رگ‌زايي درسالمندان ديابتي

ميترا سبحاني پور، حميدمعرفتي، احمدغلامحسينيان

دانشيار فيزيولوژي ورزش، گروه فيزيولوژي ورزش، دانشكده تربيت بدني و علوم ورزشي، دانشگاه شهيد باهنركرمان

مجله پزشکی کرمان

مقدمه: عمده‌ترين مسائل و مشكلات ديابت در طولاني مدت و به‌شكل مزمن عوارض عروقي براي بيماران است كه در قالب عوارض ميكرو و ماكرو وسكولار طبقه‌بندي مي‌شوند و پيامد آن بيماري‌هاي قلبي- عروقي، نوروپاتي، رتينوپاتي و … خواهد بود. با توجه به تأثير فعاليت ورزشي بر خون‌رساني و توزيع جريان خون بافت‌ها و ماهيت متفاوت دو نوع تمرين مقاومتي و هوازي، هدف از پژوهش حاضر مطالعه و مقايسه تأثير يك دوره تمرينات هوازي و مقاومتي بر ميزان آنژيواستاتين مردان مبتلا به ديابت نوع ۲ بود.
روش: به اين منظور تعداد ۲۶ نفر مرد مبتلا به ديابت نوع ۲ (سن ۳/۱۱±۵۶/۶۴ سال، وزن ۴۲/۵±۵۰/۶۸ كيلوگرم، قد ۱۶۲/۴۳±۰۰/۱۵۰ سانتيمتر و سابقه ابتلا به ديابت۱۰ سال) از مركز ديابت كرمان به‌صورت هدفمند انتخاب و به‌شكل تصادفي در دو گروه تمرين هوازي و مقاومتي تقسيم شدند. آزمودني‌ها پس از آشنايي با پروتكل، تمرينات مقاومتي را بر اساس درصدي از قدرت بيشينه( RM1) و تمرين استقامتي را با شدت درصدي از حداكثر اكسيژن مصرفي، سه جلسه در هفته (هر جلسه ??-?? دقيقه) و به‌مدت ۱۲ هفته انجام دادند. نمونه‌هاي خوني، قبل از شروع تمرينات و ۲۴ ساعت پس از آخرين جلسه تمريني جمع‌آوري شد. براي مقايسه درون گروهي از آزمون آماري t- وابسته و براي مقايسه بين گروهي آناليز واريانس دو طرفه با اندازه‌گيري مكرر استفاده شد.
يافته‌ها:بررسي تغييرات بين گروهي تفاوت معني‌داري در سطوح سرمي آنژيوستاتين نشان نداد (۱۱۶/۰=P). همچنين تفاوت معني‌داري بين دو گروه درسطوح سرمي VEGFR مشاهده نشد (۲۱۸/۰=P)، اما در بررسي تغييرات درون گروهي، سطح آنژيوستاتين و VEGER در هر دو گروه افزايش معني‌دار نشان دادند (۰۵/۰P<).
نتيجه‌گيري: نتايج اين پژوهش نشان داد كه دوازده هفته تمرين مقاومتي و هوازي فزاينده موجب بهبود نيمرخ گلوكزي، افزايش غيرمعني‌دار عامل مهاري آنژيوستاتين در مردان مبتلا به ديابت نوع دو مي‌شود.

كلمات كليدي: آنژوستاتين، ديابت نوع ۲، آنژويژنز، تمرينات مقاومتي، تمرينات هوازي