سطح پلاسمايی ويسفاتين زنان مبتلا به ديابت نوع ۲: مقايسه اثر دو نوع پروتکل تمرينی هوازی و مقاومتی

اصغر توفيقی ^*، صبا حمزه‌زاده ، عليرضا مهدی‌زاده ، محمدرضا ذوالفقاری

پيش زمينه و هدف: ويسفاتين از پروتئين‌های شبه انسولينی مترشحه از بافت چربی است که با چاقی و مقاومت انسولينی ارتباط دارد،اما تأثير تمرينات ورزشی بر سطوح اين هورمون نامشخص است. هدف تحقيق حاضر، مقايسه اثر دو نوع تمرين هوازی و مقاومتی بر تغييرات ويسفاتين در زنان مبتلا به ديابت نوع ۲ بود.

 مواد و روش‌ها: ۴۵ نفر از زنان مبتلا به ديابت نوع ۲، به صورت در دسترس انتخاب و به طور تصادفی در ۳ گروه قرار گرفتند. ۱۵ آزمودنی‌ در گروه تمرين هوازی (۳ جلسه در هفته،۵۰-۲۰ دقيقه در روز، با شدت ۶۰ تا ۸۰ درصد ضربان قلب بيشينه)، ۱۵ آزمودنی‌ در گروه تمرين مقاومتی (۳ جلسه در هفته و به صورت ۳ ست، ۱۰ تکرار، با شدت ۵۰ تا ۶۵درصد يک تکرار بيشينه) شرکت کردند و ۱۵نفر گروه کنترل در طول دوره‌ی پژوهش هيچ گونه فعاليت بدنی نداشتند. نمونه‌های خونی در حالت ناشتا جمع‌آوری و جهت بررسی سطوح پلاسمايی ويسفاتين،انسولين، HbA1c و گلوکز مورد استفاده قرار گرفت. برای محاسبه شاخص مقاومت انسولينی از معادله HOMA-IR استفاده شد.

يافته‌ها: تحليل آماری داده‌ها نشان داد، که تمرين هوازی موجب کاهش معنی‌دار سطوح ويسفاتين شد (۰۴/۰ p)درحالی‌که تمرينات مقاومتی سطح ويسفاتين را به طور غير معنی‌داری افزايش دادند(۱۳/۰p= ) همچنين مقادير شاخص‌های گلوکز، HbA1c، وزن، درصد چربی و شاخص توده‌ بدنی در هر دو گروه تمرينی کاهش يافتند( ۰۵/۰p<).

نتيجه‌گيری:تمرين هوازی در مقايسه با ديگر گروه‌ها موجب کاهش معنی‌دار سطوح ويسفاتين می‌شود که احتمالاً ناشی از کاهش شاخص‌های آنتروپومتريک و گليسميک و افزايش غيرمعنی‌دار انسولين می‌باشد.

واژه‌های كليدي: ويسفاتين، تمرين هوازی، تمرين مقاومتی، زنان، ديابت نوع ۲،