سازگاری های سوخت و سازی و درون ریز تمرین هوازی در مردان دارای سندرم متابولیک پیشرفته

کریم آزالی علمداری ۱ ؛ هادی روحانی۲
۱استادیار دانشگاه شهید مدنی آذربایجان
۲استادیار فیزیولوژی ورزشی، پژوهشکده طب ورزشی، پژوهشگاه تربیت بدنی و علوم ورزشی، تهران، ایران

مجله فیزیولوژی ورزشی

هدف این تحقیق بررسی سازگاری های سوخت و سازی، هورمونی و نروتروفینی به تمرین هوازی در مردان میانسال دارای سندرم متابولیک بود. ۳۰ مرد چاق میان سال دارای تعداد بالای شاخص‌های خطر متابولیک (سن: ۳/۵±۲/۵۸ سال، وزن: ۳/۸±۰/۹۵ کیلوگرم، قد: ۰/۷±۰/۱۷۳ سانتی‌متر، شاخص‌توده‌بدن: ۵/۱±۵/۳۱ کیلوگرم‌بر‌مترمربع و اوج‌اکسیژن‌مصرفی: ۲/۴±۰/۲۰ میلی‌لیتر بر کیلوگرم در دقیقه) به طور تصادفی به دو گروه ورزش و کنترل تقسیم شدند و در زمان های قبل و بعد از انجام هشت هفته تمرین هوازی با شدت متوسط (سه جلسه در هفته با شدت ۶۰ تا ۵۰ درصد از اوج اکسیژن مصرفی) مورد بررسی قرار گرفتند. نمونه‌های خونی ناشتا و متغیرهای غذایی در هر دو مرحله ثبت شدند. از آزمون‌های تی‌مستقل، ضریب‌همبستگی‌پیرسون، رگرسیون‌مرحله‌ای و تحلیل‌واریانس‌اندازه گیری‌مکرر برای بررسی داده‌ها استفاده شد. تمرین ورزشی علاوه بر کاهش مقدار کل شاخص-های خطر متابولیک، امتیاز کل خطر متابولیک، وزن بدن و کورتیزول سرم، همچنین سبب افزایش حساسیت انسولینی، اوج اکسیژن مصرفی، عامل رشد عصب، عامل رشد عصبی مشتق شده از مغز، عامل رشدی شبه انسولین-۱ و تستوسترون سرم شد (۰۵/۰>P). در طول تحقیق تفاوت معنی‌داری در مقدار پروتئین، قند، چربی و کل غذای مصرفی روزانه مشاهده نشد(۰۵/۰<P). دور کمر، عامل رشد عصب و وزن بدن به عنوان مهم‌ترین عوامل برآورد کننده نسبت تستوسترون به کورتیزول سرم شناسایی شدند (۰۵/۰>P). نتیجه‌گیری می‌شود که تمرین هوازی در وضعیت سندرم متابولیک پیشرفته علاوه بر بهبود وضعیت متابولیک و حساسیت انسولینی، سبب تغییر حالت سوخت و سازی بدن به سوی وضعیت آنابولیک می‌شود.
کلیدواژگان
سندرم متابولیک؛ تمرین هوازی؛ سازگاری‌های درون ریز

متن کامل مقاله رایگان