رتباط هموسيستئين خون با حداکثر اکسيژن مصرفی در مردان غيرفعال

محمد ابراهيم بهرام، مهدی نجاريان* ، محمد جواد پوروقار (مجله دانشور)

مقدمه و هدف: نتايج حاصل از مطالعات، از ارتباط ميان هموسيستئين به‌عنوان يک شاخص التهابی و بيماری‌های مرتبط با کم‌تحرکی حکايت‌دارد. هدف پژوهش حاضر، بررسی رابطه ميان حداکثر اکسيژن مصرفی (به‌عنوان مهم‌ترين شاخص استقامت قلبی – تنفسی) با هموسيستئين خون در مردان غيرفعال بود. مواد و روش‌ها: مطالعه حاضر به روش نيمه‌تجربی بود که از ميان ۲۴۰ دانشجوی دانشگاه علم و صنعت ايران که واحد تربيت بدنی (۱) را گرفته‌بودند، تعداد ۲۸ نفر نمونه با ميانگين (سن ۲۴/۱ ± ۱۴/۱۹ سال، وزن ۷۶/۱۱ ± ۱۳/۷۰ کيلوگرم، قد ۸۶/۵ ± ۴۲/۱۷۵ سانتی‌متر، درصد چربی ۹۸/۵ ± ۱۱/۱۹) به‌صورت هدفمند انتخاب و به‌صورت تصادفی به دو گروه تجربی و کنترل تقسيم‌شدند. گروه تجربی و کنترل در پيش‌آزمون و پس‌آزمون، در نمونه‌گيری خون شرکت‌کردند. تنها گروه تجربی تست فزاينده بروس (Vo2max) را اجراکردند؛ سپس در يک برنامه تمرينی، شامل هشت هفته تمرين هوازی با سه جلسه تکرار در هفته و با شدت ۶۰ تا ۷۵ درصد حداکثر ضربان قلب بيشينه شرکت‌کردند. گروه کنترل هيچ‌گونه فعاليت ورزشی نداشتند. در تجزيه‌وتحليل آماری، برای طبيعی‌بودن توزيع داده‌ها از آزمون کولموگروف- اسميرونوف و برای تعيين رابطه ميان متغيرها از ضريب همبستگی پيرسون در سطح معناداری ۰۵/۰ p≤ از نرم‌افزاز SPSS نسخه ۱۶ استفاده‌شد. نتايج: با انجام هشت هفته تمرين هوازی، همبستگی معناداری ميان هموسيستئين و Vo2max مشاهده‌نشد (۰۵/۰≤P و ۱۶/۰=R) و در هموسيستئين گروه تجربی نيز اختلاف معناداری به‌دست‌نيامد )۶۴/۰(p=؛ ازطرفی، ميزان حداکثر اکسيژن مصرفی در گروه تجربی در پس‌آزمون افزايشی معنادار را به‌همراه‌داشت )۰۰۰۱/۰٫(p= نتيجه‌گيری: اين مطالعه نشان‌داد که ميان تمرين هوازی منتخب با شاخص Vo2Max و هموسيستئين خون در افراد جوان غيرفعال، رابطه‌ای معنادار وجودندارد.
واژه‌های كليدي: هموسيستئين، حداکثر اکسيژن مصرفی، غيرفعال،

متن کامل مقاله رایگان