تغيير عملكرد عصبي- عضلاني مردان سالمند در پاسخ به ارتعاش كل بدن

اصغر توفيقي، صابر ساعدموچشي

مقدمه: تمرين ارتعاش كل بدن از طريق متأثر ساختن سيستم عصبي- عضلاني و نيز سازوكارهاي مكانيكي باعث ازدياد قدرت عضلاني مي‌گردد. هدف از مطالعه حاضر، بررسي اثر تمرين ارتعاش كل بدن بر عملكرد عصبي- عضلاني مردان سالمند مي‌باشد.
روش‌: بر اساس طرح آزمايشي تصادفي كنترل شده، ۷۲ نفر از افراد سالمند بازنشسته مرد با ميانگين سني ۶۷/۲ ± ۰۰/۷۳ سال با رضايت كامل در اين مطالعه شركت كردند. آزمودني‌ها بر اساس طرح تمريني Bosco، به طور تصادفي در چهار گروه (شامل يك گروه شاهد و سه گروه مورد آزمايش) تقسيم شدند و به مدت ۶ هفته تمرين كردند. پس از پايان پروتكل تمريني، عملكرد عصبي- عضلاني افراد، با آزمون استاندارد CS-5
(Chair stand-5) و همچنين آزمون TUG (Timed up and go) ارزيابي شد. به‌ منظور تحليل داده‌ها، از نرم‌افزار SPSS نسخه ۱۸ در سطح معني‌داري ۵/۰ = ? استفاده شد.
يافته‌ها: نتايج روش‌هاي آماري تحليل واريانس، با اندازه‌گيري مكرر و تحليل واريانس يك‌طرفه، نشان داد كه تمرين ارتعاش كل بدن به ‌طور معني‌داري زمان انجام دادن آزمون CS-5 (05/0 > P) و آزمون TUG (05/0 > P) را كاهش مي‌دهد. براي آزمون CS-5 سه جلسه تمرين ارتعاش كل بدن در هفته، به ‌طور معني‌داري عملكرد عصبي- عضلاني افراد را نسبت به دو گروه ديگر بهبود بخشيد (۰۵/۰ > P). همچنين براي آزمون TUG سه جلسه تمرين ارتعاش كل بدن، موجب بهبود معني‌دار عملكرد عصبي- عضلاني افراد، نسبت به سه گروه ديگر شد.
نتيجه‌گيري: تمرينات ويبريشن تمام بدن، مي‌تواند تأثير معني‌داري بر عملكرد عصبي- عضلاني افراد سالمند داشته باشد و احتمال افتادن و به زمين خوردن سالمندان را كاهش دهد.

كلمات كليدي: سالمندي، ارتعاش كل بدن، كارايي عصبي- عضلاني