تغييرات تعادل، سرعت و استقامت راه رفتن در بيماران زن مبتلا به مولتيپل اسكلروزيس پس از ۴ و ۸ هفته ورزش در آب

مهدي کارگرفرد, جهانگير حميدی تهرانی, مريم مهرابي, رضا روزبهانی

مقدمه: نشان داده شده است که افراد بزرگ‌سال مبتلا به مولتيپل اسکلروزيس (Multiple sclerosis یا MS) در مقايسه با همسالان خود، داراي قدرت کمتری در پاها هستند و اختلال تعادل نیز دارند که منجر به افزايش شيوع افتادن در اين جمعيت می‌شود. هدف از اين تحقيق، ارزيابی اثر هشت هفته تمرين در آب بر تعادل و سرعت و استقامت راه رفتن در زنان مبتلا به MS بود.

روش‌ها: در اين مطالعه‌‌ی کارآزمایی بالینی، ۲۱ بيمار زن مبتلا به بيماري MS از نوع Relapsing-remitting (RR) با ۵/۳ > EDSS (Expanded Disability Status Scale) مراجعه کننده به انجمن MS شهرستان اصفهان شرکت کردند. بيماران به صورت تصادفی در دو گروه تمرين ورزشی (۱۰ نفر) و شاهد (۱۱ نفر) قرار گرفتند. گروه تمرين در يک برنامه‌ی ۸ هفته‌ای ورزش در آب شامل ۳ جلسه تمرین در هفته و هر جلسه به مدت ۶۰-۴۵ دقيقه در روزهای متغير شرکت کردند؛ در حالي که گروه شاهد فقط پي‌گيری شدند و مراقبت‌های پزشکی استاندارد را دريافت نمودند. متغيرهاي تعادل با استفاده از آزمون تعادلي Berg و سرعت و استقامت راه رفتن با استفاده از آزمون مسافت ۶ دقيقه راه رفتن، در ابتدای مطالعه و بعد از ۴ و ۸ هفته، در هر دو گروه ارزيابی گرديد. داده‌ها با استفاده از آزمون تحليل واريانس‌ها با اندازه‌هاي تکراري مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت.

يافته‌ها: پس از ۲ ماه دوره‌ی تمرينی، استقامت و سرعت راه رفتن در گروه تمرين در مقايسه با گروه شاهد به طور معنی‌داری بهبود يافت (۰۵/۰ > P). تعادل، استقامت و سرعت راه رفتن در گروه تمرين در تمام دوره‌های تمرين ورزش در آب در مقايسه با حالت پايه به طور معنی‌داری بهبود پيدا کرد (۰۵/۰ > P). بين ميانگين نمره‌ی تعادل در گروه‌های تمرين و شاهد پس از برنامه‌ی ورزش در آب تفاوت معنی‌داری مشاهده نشد (۰۵/۰ < P).

نتيجه‌گيري: نتايج نشان داد که تمرين ورزشی در آب تعادل، سرعت و استقامت راه رفتن در بيماران مبتلا به MS را بهبود می‌بخشد. با اين حال، تمرين ورزشی در آب ممکن است منجر به سود اضافی فراتر از درمان مناسب پزشکی گردد و باید سنگ بنايی در کنترل تمام بیماران مبتلا به MS باشد.