تعدیل بیان ژن فاکتور رشد عصبی در نخاع حرکتی رت های مبتلا به نوروپاتی دیابت در پی ۶ هفته تمرین استقامتی

امیر بهادر دخیلی, رضا قراخانلو,  منصوره موحدین, مسعود رحمتی, محمد کشاورز

مجله پزشکی تبریز

زمينه و اهداف: نوروپاتی دیابت یکی از رایج ترین عوارض دیابت می¬باشد که با کاهش در سنتز و انتقال نوروتروفین¬ها همراه است. هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر تمرین استقامتی بر بیان ژن NGF در بخش حرکتی رت های با نوروپاتی دیابت می باشد. مواد و روش¬ها: در یک مطالعه بنیادی-تجربی، ۱۶ سر رت صحرایی بالغ از نژاد ویستار با میانگین توده بدنی ۴/۸ ± ۳/۳۲۶ گرم به طور تصادفی در چهار (۴=n در هر گروه) گروه دیابت کنترل، دیابت تمرین، سالم کنترل و سالم تمرین قرار گرفتند. جهت القاي نوروپاتی دیابت، پس از ۱۲ ساعت ناشتایی از روش تزریق درون صفاقی محلول استرپتوزوسین ) (STZ(mg/kg45) استفاده گردید. دو هفته پس از تزریق STZ پروتکل تمرین استقامتی به مدت ۶ هفته انجام گردید و ۲۴ ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی رت¬ها قربانی شدند. و بیان ژن NGF در بخش حرکتی نخاع با تکنیک Real time-Pcr اندازه¬گیری و با روش ۲-ΔΔCT محاسبه شد. برای تجزیه و تحلیل داده¬ها از آزمون تحلیل واریانس دوطرفه استفاده شد. يافته ها: سطوح NGF mRNA به طور معناداری پس از دیابت کاهش یافته بود (۰۳۸/۰=P) که تمرین استقامتی آن را به سطوح طبیعی بازگرداند. همچنین، تمرین کاهش معنادار سطوح گلوکز خون در گروه دیابت کنترل نسبت به گروه دیابت تمرین را به همراه داشت (۰۰۰۱/۰=P). نتیجه¬گیری: تمرین استقامتی می¬تواند بعد از نوروپاتی دیابت سطوح NGF را در دامنه طبیعی حفظ نماید. نتایج نشان می دهد که اثر درمانی سودمند تمرین ورزشی بعد از نوروپاتی دیابت و دیگر بیماری های تخریب عصبی می¬تواند با تعدیل NGF نیز مرتبط باشد.
کلید واژه ها: نوروپاتی دیابت، تمرین استقامتی، نوروتروفین، فاکتور رشد عصبی، نخاع، موش صحرایی

متن کامل مقاله رایگان