تاثیر یک‌دوره تمرین سرعتی و موازی هوازی-قدرتی بر برخی مارکرهای التهابی و مقاومت به انسولین زنان مبتلا به دیابت شیرین نوع ۲ (T2DM)

۱- گروه فیزیولوژی ورزشی، واحد یاسوج
۲- گروه تربیت بدنی و علوم ورزشی
۳- گروه تربیت بدنی، واحد یاسوج

مجله دیابت و متابولیسم ایران
مقدمه: تمرین ورزشی منظم اثرات ضدالتهابی داشته و موجب سرکوب التهاب سیستمی با درجه پایین در دیابت نوع ۲ می‌شود. لذا، این پژوهش با هدف بررسی تاثیر یک­دوره تمرین سرعتی و موازی هوازی-قدرتی بر سطوح پروتئین واکنشکر- C با حساسیت بالا (hs-CRP)، فاکتور نکروز دهنده تومور-آلفا (TNF-α)، اینترلوکین-۶ (IL-6) و مقاومت به انسولین زنان مبتلا به دیابت شیرین نوع ۲ (T2DM) صورت گرفت.

روش ­ها: ۵۲ نفر از زنان مبتلا به دیابت نوع ۲ (سن ۴۵ تا۶۰ سال، گلوکزناشتای بالاتر از ۱۲۶ میلی‌گرم بر دسی­لیتر) به‌طور داوطلبانه در تحقیق حاضر شدند و بر اساس مقادیر هموگلوبین گلیکوزیله (HbA1c) در سه گروه تمرین همزمان قدرتی-استقامتی (۱۷نفر) و تمرین سرعتی (۱۷ نفر) و کنترل (۱۸ نفر) قرار گرفتند. گروه همزمان قدرتی-استقامتی به مدت ۱۲ هفته، سه جلسه در هفته تمرین استقامتی با ۶۰ درصد حداکثر ضربان قلب (MHR) و دو جلسه در هفته تمرین مقاومتی با ۷۰ درصد یک تکرار بیشینه (۱-RM) انجام دادند. گروه تمرین سرعتی به مدت ۱۲ هفته، سه جلسه در هفته ۴ تا۱۰ تکرار آزمون وینگیت ۳۰ ثانیه­ای بر روی ارگومتر را با حداکثر تلاش انجام دادند.

یافته­ ها: نتایج این تحقیق نشان داد که تفاوت معنی­داری بین تاثیر تمرین سرعتی و ترکیبی در فاکتورهای TNF-α (۱۱۹/۰p=)، IL-6 (08/0p=)،hs-CRP (214/0p=) و گلوکز (۱۷۱/۰p=) مشاهده نشد. اما در مورد انسولین (۰۳۶/۰p=) و مقاومت به انسولین (۰۰۸/۰p=) تفاوت بین گروهی معنی­دار بود.

نتیجه گیری: هرچند از نظر آماری تفاوت معنی­داری بین این دوشیوه تمرینی مشاهده نشد، بنظر می­رسد با توجه به تاثیر بیشتر تمرینات سرعتی بر برخی فاکتورهای التهابی، تمرین سرعتی نسبت به تمرینات همزمان قدرتی-استقامتی می‌توانند شرایط ضدالتهابی بهتری برای زنان دیابت نوع ۲داشته باشد.
واژه‌های کلیدی: دیابت نوع ۲، تمرین همزمان قدرتی-استقامتی، تمرین سرعتی، پروتئین واکنشکر- C با حساسیت بالا (hs-CRP)، فاکتور نکروز دهنده تومور-آلفا (TNF-α)، اینترلوکین-۶ (IL-6) و مقاومت به انسولین

متن کامل مقاله رایگان