تاثیر شش هفته تمرین تناوبی شدید بر بیان ژن‌های TGF-β۱ و SMAD7 در بافت کلیه موش‌های صحرایی‌نر نژاد ویستار دیابتی ‌سالمند – فیزیولوژی ورزشی

تاثیر شش هفته تمرین تناوبی شدید بر بیان ژن‌های TGF-β۱ و SMAD7 در بافت کلیه موش‌های صحرایی‌نر نژاد ویستار دیابتی ‌سالمند – فیزیولوژی ورزشی

فیزیولوژی ورزشی و تندرستی ایران

مجله علمي پژوهشي دانشگاه علوم پزشكي شهید صدوقی يزد

نرگس فرامرزیان ، محسن ثالثی* ، رسول رضایی ، مریم کوشکی جهرمی

چکیده

مقدمه: نفروپاتی دیابت یک عارضه شایع در بیماران مبتلا به دیابت است. هدف از مطالعه حاضر بررسی تاثیر شش هفته تمرین تناوبی شدید بر بیان ژن‌های TGF-b1 و SMAD7 در بافت کلیه موش‌های صحرایی نر نژاد ویستار دیابتی سالمند بود.
روش بررسی: در این پژوهش ۳۶ سر موش صحرایی نر نژاد ویستار ۲۱ ماهه، با وزن ۳۴۰ تا ۳۹۰ گرم به روش تصادفی به سه گروه کنترل سالم، دیابت، تمرین- دیابت تقسیم شدند. گروه تمرین- دیابت به مدت شش هفته، پنج روز در هفته تمرینات تناوبی شدید را انجام دادند و گروه­های کنترل سالم و دیابت هیچ‌گونه تمرینی انجام ندادند. ۲۴ ساعت بعد از آخرین جلسه تمرینی موش­های صحرایی قربانی شدند و بافت کلیه جهت بررسی بیان ژن­های TGF-b1 و SMAD7 به روش Real- Time PCR استخراج شد. برای تعیین تفاوت بین گروه­ها از تحلیل واریانس یک طرفه با آزمون تعقیبی توکی در سطح معناداری۰/۰۵>p استفاده شد. تجزیه و تحلیل آماری توسط نرم‌افزارversion 16 SPSS انجام شد.
نتایج: نتایج نشان داد که شش هفته تمرین تناوبی شدید منجر به کاهش معناداری بیان ژن TGF-b1 بافت کلیه نسبت به گروه دیابت شد (۰/۰۰۱=p). هم‌چنین افزایش معناداری در بیان ژن SMAD7 در بافت کلیه در گروه تمرین- دیابت نسبت به گروه دیابت مشاهده شد (۰/۰۰۸=p).
نتیجه‌گیری: با توجه به یافته‌های پژوهش حاضر به نظر می‌رسد، تمرین تناوبی با شدت بالا می‌تواند با کاهش بیان ژن TGF-b1 و افزایش بیان ژن SMAD7 در بافت کلیه اثرات محافظتی در برابر نفروپاتی را اعمال کند. به دلیل این که این پژوهش روی موش‌های صحرایی دیابتی سالمند صورت گرفته، پیشنهاد می‌شود تا این روش تمرینی در مدل‌های انسانی دیابتی بررسی و تایید گردد.
واژه‌های کلیدی: TGF-1، SMAD7، دیابت، تمرین تناوبی شدید، سالمندی، فیزیولوژی ورزشی

متن کامل