تاثیر دو مدل تمرین ورزشی تناوبی شدید و تداومی متوسط بر میزان آیریزین سرمی و بیان ژن PGC-1α در عضله موش‌

حسین شیروانی ۱، جلیل اصلانی۲
۱- مرکز تحقیقات فیزیولوژی ورزشی، پژوهشکده سبک زندگی، دانشگاه علوم پزشکی بقیه‌‌الله (عج)، تهران، ایران. ،
۲- مرکز تحقیقات فیزیولوژی ورزشی، پژوهشکده سبک زندگی، دانشگاه علوم پزشکی بقیه‌‌الله (عج)، تهران، ایران.

مجله پزشکی تهران
زمینه و هدف: مشخص شده که مایوکاین آیریزین (Irisin) در تنظیم تعادل انرژی و وزن بدن نقش دارد. از این‏رو، هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر دو شیوه تمرین ورزشی بر میزان آیریزین سرمی و بیان ژن گیرنده فعال‏شده تکثیری پروکسی‏زومی PGC-1α در بافت عضلانی رت‏های نر بود.
روش بررسی: این پژوهش تجربی در تابستان ۱۳۹۵ در دانشگاه علوم پزشکی بقیه‌الله انجام شد. به‌این‏ ترتیب که ۳۲ سر رت نر ویستار (‏با سن هشت هفته و میانگین وزن g ۵۵±۲۵۰) به‏طور تصادفی و مساوی در چهار گروه کنترل پایه (CO)، کنترل هشت هفته (CO۸w)، تمرین تداومی متوسط (MICT) و تمرین تناوبی شدید (HIIT) تقسیم شدند. گروه CO در شروع مطالعه کشته و گروه CO8w همزمان با گروه‏های تجربی نگهداری شدند اما در هیچ تمرین ورزشی شرکت نکردند. گروه‏های MICT و HIIT نیز به مدت هشت هفته تحت فعالیت‏های تدوامی متوسط (۶۰-‏۱۵ دقیقه با سرعت m/min ۳۰-۱۵) و تناوبی شدید (۸-۴ تناوب شدید یک دقیقه‏ای با سرعت m/min ۵۵-۲۸ به‌همراه ۷-۳ تناوب آهسته یک دقیقه‏ای با سرعت m/min ۳۰-۱۲) قرار گرفتند. جهت اندازه‏گیری مقادیر آیریزین سرم از روش ELISA و برای بررسی بیان نسبی mRNA ژن PGC-1α از روش Real-time PCR استفاده شد.
یافته‌ها: میزان بیان mRNA ژن PGC-1α در هر دو گروه تناوبی شدید و تدوامی متوسط نسبت به گروه‏های کنترل افزایش معنا‏دار پیدا کرده است (۰/۰۰۱P=). در حالی‏که سطوح سرمی آیریزین تفاوت معنا‏داری نداشت (۰/۲۰P=).
نتیجه‌گیری: نتایج نشان داد که این دو شیوه تمرین ورزشی احتمالاً با فعال‏سازی مسیرهای بالا دستی توانستند رونویسی از ژن PGC-1α (‏تنظیم‏کننده اصلی متابولیسم انرژی‏) در عضله اسکلتی را افزایش دهند، اما تغییر قابل ملاحظه‏ای در سطوح آیریزین سرمی ایجاد نکردند.

واژه‌های کلیدی: تمرین تناوبی شدید، آیریزین، PGC-1α

متن کامل مقاله رایگان