تاثیر تمرین مقاومتی و نانوکورکومین بر نشانگرهای التهابی بافت تومور (NF-κB و IL-1α) در موش های صحرایی مبتلا به گلیوبلاستومای مولتی فرم -فیزیولوژی ورزشی
فیزیولوژی ورزشی و تندرستی ایران
مجله پزشکی جیرفت
مهدی بی غم۱ ، فاطمه شب خیز ۲، حسین شیروانی۳ ، موسی خلفی۴
۱- دانشجوی دکتری تخصصی فیزیولوژی ورزشی، واحد پردیس بینالملل ارس، دانشگاه تهران، تهران، ایران
۲- دانشیار گروه فیزیولوژی فعالیت ورزشی، دانشکده علوم ورزشی و تندرستی، دانشگاه تهران، تهران، ایران ، shabkhiz@ut.ac.ir
۳- دانشیار فیزیولوژی ورزشی، مرکز تحقیقات فیزیولوژی ورزش، پژوهشکده سبک زندگی، دانشگاه علوم پزشکی بقیهالله، تهران، ایران
۴- استادیار فیزیولوژی ورزشی، گروه علوم ورزشی، دانشکده علوم انسانی، دانشگاه کاشان، کاشان، ایران
چکیده
مقدمه و هدف: هدف از مطالعه حاضر بررسی تأثیر تمرین مقاومتی و مکمل نانوکورکومین بر مقادیر پروتئینی NF-κB و IL-1α درگیر در متابولیسم تومور در موشهای صحرایی مبتلا به گلیوبلاستومای مولتی فرم (GBM) می باشد.
روش کار: ۳۰ سر موش صحرایی نر ویستار به ۵ گروه کنترل سالم،GBM ، GBM+ تمرین مقاومتی (RT)، GBM+ مکمل نانوکورکومین (NCUR) و GBM+RT+NCUR تقسیم شدند. GBM در قشر فرونتال موشها تزریق شد. گروه تمرینی برای مدت ۴ هفته، ۳ روز در هفته، تمرینات مقاومتی فزاینده را انجام دادند. در پایان، موشها قربانی شدند و تغییرات بافتی تومور مغزی با روش H&E و همچنین مقادیر پروتئینی NF-κB و IL-1αبا روش وسترن بلات ارزیابی شدند.
یافته ها: نسبت به گروه کنترل سالم گروه GBM تغییرات معنی دار بافتی (افزایش مساحت تومور) و افزایش مقادیر پروتئینی IL-1αرا نشان داد (p<0/05). در بررسی تغییرات بافتی مشخص شد که گروههای GBM+RT، GBM+NCUR و GBM+RT+NCUR (p<0/05) کاهش معنی داری را در مساحت تومور مغز را نسبت به گروه GBM نشان دادند. همچنین گروه GBM+RT+NCUR کاهش معنی دار در مساحت تومور را نسبت به گروه های GBM+RT و GBM+NCUR (p<0/05) نشان داد.
نتیجهگیری: به نظر می رسد برای ارزیابی تغییرات نشانگرهای التهابی درگیر در متابولیسم تومور باید از مدت زمان درمانی بیشتر، دوز متفاوت مکمل مصرفی، تمرینات ورزشی متفاوت، شدت و حجم تمرین ورزشی متنوع استفاده کرد. همچنین پیشرفت بیماری می تواند از عوامل تأثیرگذار بر عدم تغییر فاکتورهای مولکولی مطالعه حاضر باشد.
واژههای کلیدی: تومور، مغز، تمرین مقاومتی، کورکومین، مکمل نانو، فیزیولوژی ورزشی