تاثير ۸ هفته تمرينات هوازی بر ترکيب بدن و غلظت پلاسمايی فاکتور رشد انسولين-۱ و پروتيين متصل شونده (شماره ۳) به آن در زنان چاق

نسرين عبدی‌کيکانلو، هادی روحانی ، فائزه عصاری

سابقه و هدف:  با توجه به اثرات ورزش روی وضعيت ترکيب بدن و فاکتورهای بيوشيميايی، هدف اين پژوهش بررسي اثر يک دوره تمرين هوازی بر ترکيب بدن و غلظت فاکتور رشد انسولين-۱ (Insulin like growth factor-1, IGF-I) و  پروتيين اتصالی شماره ۳ آن  ( (Insulin-like growth factor binding protein-3, IGF-BP3 در زنان چاق بود.

مواد و روش‌ها: ۱۸ زن چاق به صورت تصادفی انتخاب شدند و به دو گروه تجربی (تعداد=۹؛ سن=۹/۵±۳/۳۳ سال؛ وزن=۹/۱۲±۰/۷۶ کيلوگرم؛ قد=۰/۷±۱/۱۵۸ سانتی‌متر؛ ۱/۴±۷/۲۴=VO₂max ميلی‌ليتر بر کيلوگرم در دقيقه؛ ۱/۳±۴/۳۱=BMI کيلوگرم بر متر مربع) و گروه کنترل (تعداد=۹؛ سن=۶/۴±۷/۳۳ سال؛ وزن=۴/۱۲±۹/۷۵ کيلوگرم؛ قد=۵/۶±۲/۱۵۴ سانتی‌متر؛ ۷/۲±۷/۲۴=VO₂max ميلی‌ليتر بر کيلوگرم در دقيقه؛ ۶/۳±۷/۳۱=BMI کيلوگرم بر متر مربع) تقسيم شدند. گروه تجربی، تمرينات هوازی را به مدت هشت هفته و هر هفته ۳ جلسه با شدت ۶۵ تا ۷۵% ضربان قلب بيشينه اجرا کردند. شاخص‌های تن‌سنجی شامل وزن، درصد چربي بدن، WHR و BMI به هم‌راه غلظت‌های سرمی پايه IGF-1، IGFBP-3، انسولين و گلوکز قبل و بعد از دوره تمرين اندازه‌گيری شدند.

يافته‌ها: نتايج نشان داد که شاخص توده بدن، درصد چربی بدن، وزن و نسبت دور کمر به لگن پس از هشت هفته تمرين هوازی کاهش و حداکثر اکسيژن مصرفی در گروه تجربی افزايش معنی‌داری داشتند (۰۵/۰p<). با اين حال، غلظت سرمی IGF-1، IGFBP-3، انسولين و گلوکز تغيير معنی‌داری در هر دو گروه تجربی و کنترل نداشتند (۰۵/۰p>).

نتيجه‌گيری: احتمالاً شدت و مدت تمرين برای ايجاد تغيير در غلظت سرمی IGF-1، IGFBP-3، انسولين و گلوکز کافی نبود. با اين حال، عوامل مربوط به ترکيب بدن و آمادگی هوازي در زنان چاق پس از يک دوره تمرينات هوازی توسعه يافت

واژه‌های كليدي: چاقي، زنان، ورزش، فاکتور رشد شبه انسولین ۱،