تاثير دو روش تمرين درمانی بر کمردرد مزمن پرسنل نظامی

صدرالدين شجاع الدين ، فريده قاسمی* (مجله طب نظامی)

اهداف: کمردرد مزمن غيراختصاصی يکی از شايع‌ترين علل غيبت کاری می‌باشد. ورزش‌درمانی، يکی از مهم‌ترين درمان‌های توصيه‌شده به اين بيماران است. هدف از اين مطالعه، مقايسه تأثير دو روش تمرينی متداول و پيلاتس بر کاهش درد و بهبود عملکرد کمردرد مزمن غيراختصاصی زنان شاغل می‌باشد.

روش‌ها: در اين مطالعه کارآزمايی بالينی ۴۵ زن شاغل مبتلا به کمردرد مزمن غيراختصاصی از طريق نمونه‌گيری در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی در يکی از سه گروه: گروه متداول (۱۵ نفر)، گروه پيلاتس (۱۵ نفر) و گروه کنترل (۱۵ نفر)؛ تقسيم بندی شدند. طول مدت درمان برای دو گروه تجربی ۸ هفته بود. ميزان درد و ناتوانی به ترتيب به وسيله شاخص بصری درد(VAS)  و پرسش‌نامه ناتوانی عملکردی (Oswestry) ارزيابی شد. يافته‌ها با استفاده از آزمون تی همبسته و واريانس يک طرفه مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت(۰۵/۰>p).

يافته‌ها: بعد از درمان، ميانگين درد و ناتوانی در گروه‌های تجربی کاهش يافت (۰۰۱/۰ >p). در آناليز اطلاعات بين دو گروه تمرينی، تفاوت معنی‌داری در کاهش شدت درد و ناتوانی مشاهده شد (۰۵/۰p=). درحالی‌که در گروه کنترل هيچ تغيير معنی‌داری در دو متغير ديده نشد (۰۵/۰p >).

نتيجه‌گيری: با توجه به يافته‌های اين مطالعه، تمرينات پيلاتس نسبت به تمرينات متداول در کاهش شدت درد و ناتوانی مؤثرتر واقع شد و می‌تواند به‌عنوان يک برنامه مکمل بسيار مفيد باشد.

واژه‌های كليدي: کمردرد مزمن، ورزش‌درمانی، پرسنل نظامی،

متن کامل مقاله رایگان