تأثیر ۱۲ هفته تمرین هوازی و ترکیبی بر هدایت عصبی مردان دیابتی نوع دو مبتلا به نوروپاتی محیطی

سعید دباغ نیکوخصلت; وحید ساری صرّاف; یعقوب سالک زمانی; مسعود عبداله پور آلنی;

مجله پزشکی تبریز

زمینه: دیابت یکی از شایع ترین اختلالات متابولیکی است که شیوع آن در جهان به سرعت در حال گسترش است. هدف از پژوهش حاضر بررسی تأثیر ۱۲ هفته تمرین هوازی و ترکیبی بر هدایت عصبی مردان دیابتی نوع دو مبتلا به نوروپاتی محیطی بود. روش کار: بیست و دو مرد دیابتی نوع دو به طور مساوی به دو گروه هوازی (۱۱) و ترکیبی (۱۱) تقسیم شدند. تمرین هوازی با شدت ۷۰ تا ۷۵ درصد ضربان قلب بیشینه به مدت ۲۵ تا ۴۵ دقیقه و تمرین ترکیبی شامل تمرینات هوازی و مقاومتی، سه جلسه در هفته و به مدت ۱۲ هفته بود. قبل و بعد از مداخله، اندازه گیری های هدایت عصبی و خونگیری صورت گرفت. داده¬ها با استفاده از آزمون های T وابسته و مستقل مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفتند. یافته ها: در هر دو گروه افزایش معنی‌داری در سرعت هدایت عصب سورال، پرونئال و تیبیال و همچنین افزایش معنی داری در آمپلی تود پتانسیل عمل عصب سورال و پرونئال مشاهده گردید ، با این حال آمپلی تود پتانسیل عمل عصب تیبیال فقط در گروه ترکیبی افزایش معنی داری داشت . علاوه بر این، بین دو گروه در دامنۀ تغییرات آمپلی تود پتانسیل عمل عصب پرونئال و تیبیال تفاوت معنی داری وجود داشت . نتیجه گیری: هر دو تمرین هوازی و ترکیبی روش های مؤثری در کنترل دیابت نوع دو محسوب می شوند، ولی به نظر می رسد سرعت هدایت عصبی و آمپلی تود پتانسیل عمل عصب در تمرین ترکیبی نسبت به تمرین هوازی بهبود بیشتری را نشان می¬دهد.
کلیدواژه‌ها: تمرین هوازی و ترکیبی، دیابت نوع دو، سرعت هدایت عصبی، نوروپاتی محیطی

متن کامل