تأثیر ۱۲ هفته تمرین هوازی بر بیان رسپتور GLP-1 در بافت پانکراس و کنترل گلیسمیک در رت‌های دیابتی نوع ۲

مهسا رمضانی راد۱، مسعود حاجی رسولی *۲، مجتبی ایزدی۳
۱- گروه فیزیولوژی ورزش، دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه آزاد اسلام شهر، تهران، ایران
۲- استادیار گروه فیزیولوژی ورزش، دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه آزاد اسلام شهر، تهران، ایران
۳- استادیار گروه فیزیولوژی ورزش، دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه آزاد ساوه، ساوه، ایران

مجله پزشکی قم

زمینه و هدف: شواهد کلینیکی، نقش مهم GLP-1 را در ترشح انسولین تأیید می‌کند. این مطالعه با هدف بررسی تأثیر ۱۲ هفته تمرین هوازی بر بیان رسپتورهای GLP-1 (GLP-1R) در بافت پانکراس، انسولین و غلظت گلوکز در رت‌های دیابتی نوع ۲ انجام گرفت.
روش بررسی: در این مطالعه نیمه‌تجربی، ۱۴ سر رت نر نژاد ویستار به‌وسیله تزریق درون صفاقی نیکوتین آمید – استرپتوزوتوسین، دیابتی نوع ۲ شدند و در دو گروه تمرین (۸=n) و کنترل (۸=n) قرار گرفتند. سطوح ناشتایی گلوکز، انسولین و بیان GLP-1R در بافت پانکراس بعد از یک برنامه تمرینات هوازی، در قالب دویدن روی تریدمیل برای مدت ۱۲ هفته (به تعداد ۵ جلسه در هفته) در هر دو گروه اندازه‌گیری شد. گروه کنترل در برنامه تمرینی شرکت نداشتند. داده‌های حاصل با استفاده از آزمون تی مستقل با یکدیگر مقایسه شدند. سطح معنی‌داری، ۰۵/۰>p در نظر گرفته شد.
یافته‌ها: بهبود معنی‌داری در نیمرخ گلیسمیک، به‌صورت کاهش گلوکز ناشتا متعاقب تمرینات هوازی در گروه تمرین نسبت به گروه کنترل مشاهده گردید (۰۰۱/۰=p). همچنین غلظت‌های انسولین سرم (۰۰۸/۰=p) و بیان نسبی GLP-1R در بافت پانکراس (۰۳۳/۰=p) رت‌های گروه تمرین، به میزان معنی‌داری نسبت به گروه کنترل افزایش یافت.
نتیجه‌گیری: براساس نتایج این مطالعه، تمرینات هوازی طولانی‌مدت، به‌طور مؤثر به بهبود ترشح انسولین و کنترل گلیسمیک منجر می‌شود. این بهبود را می‌توان به افزایش بیان رسپتورهای GLP-1 در بافت پانکراس نسبت داد.
واژه‌های کلیدی: دیابت ملیتوس نوع ۲، ورزش، انسولین، بیان ژن