تأثیر یک دوره تمرین تناوبی خیلی شدید بر کلاژن – ۱ و TGF-β۱ و عملکرد قلبی عضله قلب موش صحرایی پس از ایسکمی- ریپرفیوژن

رضا گل باشی ، عباسعلی گائینی، محمد رضا کردی، ناهید ابوطالب، علیرضا قارداشی افوسی

دانشور پزشکی
هدف: تأثیر یک دوره HIIT بر کلاژن – ۱ و TGF-β۱ و عملکرد قلبی عضله قلب موش صحرایی پس از ایسکمی- ریپرفیوژن است.

مواد و روش‌ها: ۳۲ سر موش با تزریق تیوپنتال سدیم بی‌هوش شدند. انتوبه کردن، اتصال به ونتیلاتور و با بستن شریان کرونری نزولی بعد از توراکتومی، ایسکمی و ۳۰ دقیقه بعد، ریپرفیوژن انجام شد. به صورت تصادفی به ۴ گروه کنترل/ایسکمی، تمرین/ایسکمی، تمرین و شم تقسیم شدند.(گروه تمرین بدون جراحی و شم بدون ایسکمی). پس از ۴ هفته دوره بازیافت، برنامه تمرینی (۸ هفته، هفته‌ای ۳ روز) ۴۰ دقیقه­ای از ۵ دقیقه گرم کردن و سرد کردن و ۳۰ دقیقه دویدن تناوبی با شدت ۸۵% تا ۹۰% VO2max بود که با دوره فعال استراحت با شدت ۵۰% تا ۶۰% VO2max جدا می­شد. ۴۸ ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی و بی‌هوشی موش­ها، بافت قلب جدا شد و بیان ژن کلاژن-۱ و TGF-β۱ به روش PCR-RT سنجیده شد.

نتایج: بیان ژن کلاژن – ۱ در گروه تمرین/ایسکمی در مقایسه با گروه کنترل/ ایسکمی کاهش معناداری داشت (۰۵/۰P <). میران بیان TGF-β۱ در سه گروه در مقایسه با گروه کنترل/ایسکمی کاهش معناداری داشت (۰۵/۰P <). کسر تزریقی (۰۲۱/۰P = ) و کسر کوتاه شدگی ( ۰۱۱/۰P =) در گروه تمرین/ایسکمی در مقایسه با گروه ایسکمی افزایش معناداری را نشان داد.

نتیجه‌گیری: اجرای HIIT باعث کاهش کلاژن-۱ و TGF-β۱ و افزایش بهبود عملکرد قلبی بعد از ایسکمی شد.

واژه‌های کلیدی: تمرینات تناوبی خیلی شدید، کلاژن- ۱، فاکتور رشدی تغییر شکل بتا-۱، ایسکمی میوکارد

متن کامل رایگان