تأثیر چهار هفته تمرین پلاریزه بر آمادگی هوازی و عملکرد قایقرانان حرفه‌ای (فیزیولوژی ورزشی)

تأثیر چهار هفته تمرین پلاریزه بر آمادگی هوازی و عملکرد قایقرانان حرفه‌ای (فیزیولوژی ورزشی)

فیزیولوژی ورزشی و تندرستی ایران

نشریه فیزیولوژی ورزش و فعالیت بدنی

طاهره حضوری ۱ محمد فشی ۱ حمیدا.. حسنلویی ۲

۱ گروه علوم زیستی در ورزش و تندرستی، دانشکدة علوم ورزشی و تندرستی، دانشگاه شهید بهشتی تهران، ایران

۲ گروه علوم رفتاری، شناختی و فناوری ورزش، دانشکدة علوم ورزشی و تندرستی، دانشگاه شهید بهشتی تهران، ایران

چکیده

زمینه و هدف: آمادگی هوازی از جمله عوامل اثرگذار بر موفقیت قایقران‌ها در رشتة روئینگ بوده و نیازمند استفاده از شیوه‌های کارامد تمرینی است. تمرینات پلاریزه بر مبنای توزیع شدت تمرین می‌تواند راهبردی مناسب در این زمینه باشد. بنابراین، هدف از تحقیق حاضر بررسی تأثیر چهار هفته تمرین پلاریزه بر آمادگی هوازی و عملکرد قایقرانان حرفه‌ای بود.
مواد و روش‌ها: ۲۰ ورزشکار (۱۰ خانم و ۱۰ مرد) با بیش از دو سال سابقة پاروزنی حرفه‌ای، به دو گروه توزیع شدت تمرین پلاریزه )۷۵-۸۰ درصد حجم تمرین معادل ۱۸ جلسه تمرین در ناحیة یک با ۷۵-۵۵ درصد ضربان قلب بیشینه، ۱۰-۵ درصد از حجم تمرین معادل هشت جلسه تمرین در ناحیة دو با ۸۷-۸۱ درصد ضربان قلب بیشینه و ۲۰-۱۵ درصد از حجم تمرین معادل چهار جلسه تمرین با ۸۸-۱۰۰ درصد ضربان قلب بیشینه) و توزیع شدت تمرینات سنتی (۲۰ درصد تمرینات در ناحیة یک معادل ۷ جلسه در ماه، ۵۰ درصد در ناحیة دو شامل ۱۲ جلسه در ماه و ۳۰ درصد در ناحیة سه شامل ۵ جلسه) تقسیم شدند و تمرینات خود را طی چهار هفته (هر هفته شش جلسه تمرین، سه جلسه پاروزنی + یک جلسه کارسنج + دو جلسه دویدن) پیگیری کردند. پیش و پس از دورة تمرینی اکسیژن مصرفی بیشینه، نسبت تبادل تنفسی، لاکتات خون، زمان ۲۰۰۰ و ۱۰۰۰ متر ارزیابی شد. از آزمون تحلیل واریانس تکراری با عامل بین‌گروهی برای بررسی داده‌های پژوهش استفاده شد (۰۵/۰P≤).
نتایج: براساس نتایج تحقیق حاضر، عملکرد ۲۰۰۰ متر در هر دو گروه پلاریزه و سنتی به‌طور معناداری بهبود یافت (۰۰۰۱/۰>P). این بهبود ۵۶/۵ درصد کاهش بیشتر در زمان ۲۰۰۰ متر بود که نشان‌دهندة اثر بیشتر این روش تمرینی است. اگرچه عملکرد ۱۰۰۰ متر پس از چهار هفته تمرین پلاریزه و سنتی مشابه بود (۳۷/۰= P)، اکسیژن مصرفی بیشینه (۱۴/۰= P) و نسبت تبادل تنفسی (۲۱/۰= P) در هر دو گروه تفاوت معناداری را نشان نداد. درصد چربی در هر دو گروه به‌طور معناداری کاهش یافت (۰۰۱/۰= P).
نتیجه‌گیری: با وجود عدم تفاوت برخی شاخص‌های فیزیولوژیکی در تحقیق حاضر، چهار هفته تمرین پلاریزه و سنتی با بهبود عملکرد و شاخص‌های فیزیولوژیک قایقرانان همراه شد که این بهبود در عملکرد ۲۰۰۰ متر که رقابت اصلی این ورزشکاران است، با تمرینات پلاریزه بیشتر بود (حدود ۶ درصد). به‌نظر می‌رسد الگوی توزیع شدت تمرین پلاریزه می‌تواند روش مؤثرتری نسبت به تمرینات سنتی در جهت توسعة ویژگی‌های عملکرد هوازی ورزشکاران قایقرانی باشد.

کلیدواژه‌ها

آستانة لاکتات بار تمرینی تمرین پلاریزه تمرین آستانه تمرینات سنتی، فیزیولوژی ورزشی

متن کامل