تأثیر هشت هفته تمرین هوازی و مصرف مکمل کورکومین بر بیان ژن PGC1-alpha و سیترات‌ سینتاز میتوکندریایی کاردیومیوسیت‌ موش‌های نر مدل سکته قلبی

تأثیر هشت هفته تمرین هوازی و مصرف مکمل کورکومین بر بیان ژن PGC1-alpha و سیترات‌ سینتاز میتوکندریایی کاردیومیوسیت‌ موش‌های نر مدل سکته قلبی

فیزیولوژی ورزشی و تندرستی ایران

علیرضا نیکوزاده ، رقیه پوزش جدیدی* ، علیرضا نورآذر ، مسعود اصغرپور ارشد ، جبار بشیری
گروه علوم ورزشی، واحد تبریز، دانشگاه آزاد اسلامی، تبریز، ایران

مجله فیض

چکیده

سابقه و هدف: ناکارآمدی میتوکندریایی یکی از سازوکارهای احتمالی پیشرفت بیماری قلبی است. تحقیق حاضر با هدف بررسی تأثیر هشت هفته تمرین هوازی و مصرف مکمل کورکومین بر بیان ژن PGC-1α و سیترات سینتاز میتوکندریایی کاردیومیوسیت‌ موش‌های نر مدل سکته قلبی انجام شد.
مواد و روش‌ها: ۴۰ سر موش صحرایی نر به‌صورت تصادفی به ۵ گروه کنترل سالم، کنترل سکته قلبی، تمرین هوازی، مکمل و تمرین + مکمل تقسیم شدند. گروه تمرین و تمرین + مکمل به‌مدت ۸ هفته تحت‌تأثیر تمرین بر روی نوار گردان الکترونیکی هوشمند حیوانی به‌صورت ۵ روز در هفته قرار گرفتند. در این زمان گروه کنترل سکته قلبی و مکمل، برنامه تمرینی نداشت. در ابتدا کنترل سالم، کشتار شدند. بیان ژن PGC-1α و سیترات سینتاز میتوکندریایی با استفاده از روش Real-time PCRبه‌دست آمد. ﺩﺍﺩﻩ‌ﻫﺎ ﺑﺎ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩه ﺍﺯ ﺁﺯﻣﻮن شاپیروویلک و تحلیل واریانس دوطرفه و یک‌طرفه و آزمون تعقیبی توکی ﺁﻧﺎﻟﻴﺰ ﺷﺪﻧﺪ.
نتایج: یافته‌ها نشان داد که بیان PGC-1α و سیترات‌سینتاز کاردیومیوسیت‌ها در گروه‌های تمرین‌کرده با و بدون مصرف کورکومین به‌طور معنی‌داری بیشتر از گروه‌های مکمل و کنترل سکته قلبی است (۰/۰۰۱ =P). بین دو گروه تمرین و تمرین + مکمل هم تفاوت معنی‌داری مشاهده نشد. بیان هر دو ژن در گروه کنترل سکته قلبی کمتر از کنترل سالم بود (۰/۰۵≥P).
نتیجه‌گیری: هشت هفته تمرین هوازی به‌تنهایی و در ترکیب با کورکومین، به افزایش بیان ژن PGC-1α و سیترات‌سینتاز منجر گردید. اثر توأم تمرین و کورکومین به‌طور غیر معنی‌داری بیشتر بود.
واژه‌های کلیدی: تمرین هوازی، کورکومین، انفارکتوس قلبی، گیرنده فعال‌کننده تکثیر پروکسی‌زوم آلفا، PGC1-α، سیترات‌سینتاز، فیزیولوژی ورزشی

متن کامل