تأثیر هشت هفته تمرین هوازی تناوبی بر سطوح ایمونوگلوبولین A،G وM پلاسمای مردان چاق و طبیعی

مهدی صفایی ۱ ؛ حسین مجتهدی۲ ؛ فاطمه قربانی۱ ؛ نیما قره داغی۳
۱کارشناس‌ارشد فیزیولوژی ورزش، دانشکدۀ تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه اصفهان، اصفهان، ایران
۲استادیار فیزیولوژی ورزش، دانشکدۀ تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه اصفهان، اصفهان، ایران
۳دانشجوی دکتری فیزیولوژی ورزش، دانشکدۀ تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه تهران، تهران، ایران

نشریه علوم زیستی ورزشی

این پژوهش نشان داد که هشت هفته برنامۀ تناوبی هوازی با  شدت ۶۰ تا۷۰ درصد حداکثر ضربان قلب، به‌طور یکسان موجب کاهش IgA,IgM,IgG گروه چاق و گروه طبیعی شد، و تفاوتی از این نظر بین بین دو گروه چاق و طبیعی مشاهده نشد و فعالیت تناوبی هوازی تأثیر متفاوتی در گروه چاق و طبیعی ایجاد نکرد. در نتیجه احتمالاً مدت زمان پژوهش آنقدر کافی نبود تا سازگاری مناسب حاصل شود، بنابراین مدت زمان تمرین، شدت تمرین و سطح فعالیت اولیۀ شرکت‌کنندگان می‌تواند بر نتایج پژوهش تأثیر بگذارد. هدف از پژوهش حاضر بررسی تأثیر تمرینات متناوب هوازی بر سطوح ایمونوگلوبولین‌های پلاسمای۳۰ مرد جوان چاق و طبیعی بود که به‌صورت در دسترس به دو گروه چاق (۱۵= n)(با میانگین سنی۲۳ سال، قد ۱۷۳ سانتی‌متر، وزن ۹۸ کیلوگرم و درصد چربی ۶/۲۸ درصد) و طبیعی (۱۵=n)( با میانگین سنی ۲۱ سال، قد ۱۷۷ سانتی‌متر، وزن ۶۹ کیلوگرم و درصد چربی ۵/۱۲درصد) تقسیم شدند. برنامۀ تمرینی تناوبی هوازی به مدت ۸ هفته، ۳ جلسه در هفته و هر جلسه ۹۰ دقیقه شامل ۱۰دقیقه گرم کردن، ۵ مرحلۀ ۹ دقیقه‌ای دویدن با شدت ۶۰ تا ۷۰ درصد حداکثر ضربان قلب همراه با چهار دقیقه ریکاوری غیرفعال و ۵ تا ۱۰دقیقه سرد کردن به اجرا درآمد. نمونه‌های خون آزمودنی‌ها به‌منظور اندازه‌گیری سطوح ایمونوگلوبولین A,M,G، پیش و پس از برنامۀ تمرینی گرفته شد. برای مقایسۀ تفاوت‌های درون‌گروهی از روش آماری t وابسته و مقایسۀ تفاوت‌های بین‌گروهی از روش آماری t مستقل استفاده شد. همچنین داده‌ها در سطح معناداری ۰۵/۰ P≤ تجزیه‌و‌تحلیل شد.
کلیدواژه ها
ایمونوگلوبین؛ تمرین تناوبی؛ چاقی؛ سیستم ایمنی

متن کامل مقاله رایگان