تأثیر هشت‌هفته تمرین تناوبی با شدت بالا بر سطوح Let-7a، NO و VEGF در بافت قلب موش‌های صحرایی جوان مبتلا به دیابت نوع ۲

*فیزیولوژی ورزشی و تندرستی ایران*

تأثیر هشت‌هفته تمرین تناوبی با شدت بالا بر سطوح Let-7a، NO و VEGF در بافت قلب موش‌های صحرایی جوان مبتلا به دیابت نوع ۲

مریم باقری نیا ، بهرام عابدی* ، حسین فتح الهی
گروه فیزیولوژی ورزشی، واحد محلات، دانشگاه آزاد اسلامی، محلات، ایران

چکیده:
سابقه و هدف: دیابت، باعث اختلال در برخی از عوامل مؤثر در آنژیوژنز قلبی می‌شود. بنابراین هدف از این تحقیق، تأثیر هشت‌هفته تمرین تناوبی با شدت بالا بر سطوح VEGF، NO و Let-7a در رت‌های جوان مبتلا به دیابت نوع ۲ می‌باشد.
مواد و روش‌ها: تحقیق حاضر، از نوع تجربی می‌باشد که جامعه آماری آن را رت‌های جوان (۸ هفته) مبتلا به دیابت نوع دو تشکیل داد. تعداد ۲۴ سر رت جوان در سه گروه دیابتی + ورزش تناوبی، سالم + تمرین تناوبی و کنترل سالم تقسیم شدند. برای سنجش VEGF و NO از روش الایزا و برای سنجش Le7-a از روش Real time PCR استفاده شد.
نتایج: گروه دیابت + تمرین در مقایسه با گروه کنترل (۰/۰۰۵= P ) و گروه سالم + تمرین در مقایسه با گروه کنترل (۰/۰۰۱= P) VEGF بیشتری داشت. گروه سالم + تمرین نیز در مقایسه با گروه دیابت + تمرین، مقدار VEGF بیشتری داشت (۰/۰۰۵= P ). گروه دیابت + تمرین در مقایسه با گروه کنترل (۰/۰۴۱ = P) و گروه سالم + تمرین در مقایسه با گروه کنترل (۰/۰۰۵= P) NO بیشتری داشت. همچنین تفاوت بین گروه سالم + تمرین درمقایسه با گروه دیابت + تمرین ازنظر مقدار NO معنادار نبود (۰/۰۷= P). گروه دیابت + تمرین درمقایسه با گروه کنترل (۰/۰۰۹= P ) و گروه سالم + تمرین درمقایسه با گروه کنترل (۰/۰۰۱= P) از Let-7a بیشتری برخوردار بود. همچنین گروه سالم + تمرین درمقایسه با گروه دیابت + تمرین مقدار Let-7a بیشتری داشت (۰/۰۰۱= P).
نتیجه‌گیری: تمرین تناوبی باعث افزایش VEGF، Let-7a و NO در موش‌های صحرایی دیابتی و سالم می‌شود. اما افزایش این متغیرها در نمونه‌های سالم بیشتر از نمونه‌های دیابتی بود.
واژه‌های کلیدی: دیابت نوع ۲، ورزش تناوبی با شدت بالا، آنژیوژنز، فیزیولوژی ورزشی

متن کامل