تأثیر مکمل‌دهی رزوراترول و فعالیت هوازی بر میزان پروتئین‌ SIRT1 و PGC-1α عضلة اسکلتی و UCP-1 بافت چربی زیرپوستی موش‌های صحرایی نر

هادی زاهدی ۱؛ مقصود پیری۲؛ مهدی هدایتی۳؛ عسل رجاییان۴؛ مسعود نصیری۵
۱دکتری بیوشیمی‌ و متابولیسم ورزشی، دانشگاه آزاد تهران مرکز
۲استاد فیزیولوژی ورزشی، دانشگاه آزاد تهران مرکز
۳دانشیار بیوشیمی، دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی تهران
۴کارشناسی‌ارشد فیزیولوژی ورزشی، نام دانشگاه شهید بهشتی تهران
۵کارشناسی‌ارشد فیزیولوژی ورزشی، دانشگاه رازی کرمانشاه

مجله فیزیولوژی ورزشی

چکیده
هدف پژوهش حاضر تعیین تأثیر هم‌زمان و مکمل‌دهی رزوراترول و فعالیت هوازی بر میزان پروتئین SIRT-1 ، PGC-1α عضلة نعلی و بافت چربی شکمی‌-کشاله‌ای و UCP-1 بافت چربی شکمی‌-کشاله‌ای در موش‌های صحرایی نر بود. در این پژوهش، ۳۲ سر موش صحرایی(میانگین وزن۱۰ ± ۲۶۰ گرم، سن هشت هفته)، به‌صورت تصادفی به چهار گروه شاهد، تمرین، مکمل-تمرین و مکمل تقسیم شدند. گروه‌های تمرینی به‌مدت ۱۲ هفته (‌هفته‌ای پنج جلسه، هر جلسه به‌مدت ۴۵ دقیقه) روی نوارگردان فعالیت کردند. گروه مکمل-تمرین روزانه ۱۰ میلی‌گرم به‌ازای هر کیلوگرم از وزن بدنشان مکمل رزوراترول دریافت کردند. برای اندازه‌گیری پروتئین بافتی UCP-1، SIRT1 و PGC-1α از روش الایزا (ساندویچ دوتایی) استفاده‌ شد. آزمون تحلیل واریانس یک‌طرفهبرای تحلیل داده‌ها استفاده شد و سطح معنا‌داری (P≤۰٫۰۵) درنظر گرفته ‌شد. نتایج نشان داد که میزان پروتئین‌های SIRT1 و PGC-1α در بافت عضله و چربی سفید زیرپوستی در گروه تمرین- مکمل و گروه مکمل، به‌ترتیب با P≤۰٫۰۰۱ و P≤۰٫۰۵ افزایش معناداری داشته است. پروتئین UCP-1 نیز در بافت چربی سفید، پس از تمرینات افزایش معناداری را نشان داد(P≤۰٫۰۰۱). با توجه به نتایج به‌دست‌آمده، احتمالاً مکمل‌دهی رزوراترول به‌همراه فعالیت‌بدنی هوازی تأثیر قوی‌تری بر افزایش میزان SIRT-1 و PGC-1α عضلة نعلی و بافت چربی شکمی‌-کشاله‌ای و UCP-1 بافت چربی شکمی‌-کشاله‌ای نسبت به استفادة جداگانه از فعالیت‌بدنی یا مکمل رزوراترول دارد و احتمالاً موجب تغییر فنوتیپ چربی سفید زیرپوستی به چربی بژ (بینابینی) می‌شود.
کلیدواژه‌ها
تمرین هوازی؛ رزوراترول؛ UCP-1؛ SIRT1؛ PGC-1α

متن کامل رایگان