تأثیر مکمل‌دهی حاد ال-کارنیتین بر آستانۀ بی‌هوازی طی فعالیت بیشینه در دوندگان نیمه‌استقامت

وحید اسکندری پور۱؛ علی اکبرنژاد ۲؛ فاطمه شبخیز۲
۱کارشناس ارشد فیزیولوژی ورزشی، دانشکدۀ تربیت بدنی و علوم ورزشی دانشگاه تهران، تهران، ایران.
۲دانشیار فیزیولوژی ورزشی، دانشکدۀ تربیت بدنی و علوم ورزشی دانشگاه تهران، تهران، ایران

پژوهش های فیزیولوژی و مدیریت در ورزش

چکیده

بالا بردن آستانۀ بی‌هوازی به کاهش انباشت لاکتات، به تعویق انداختن خستگی و بهبود عملکرد ورزشی منجر می‌شود؛ بنابراین هدف از مطالعۀ حاضر بررسی تأثیر مکمل‌دهی حاد ال-کارنیتین بر آستانۀ بی‌هوازی طی فعالیت بیشینه در دوندگان دانشگاهی بود. بدین‌منظور ۱۲ دوندۀ تمرین‌کردۀ دانشگاهی با سابقۀ تمرینی حداقل ۳ سال با میانگین سن: ۹۳/۲±۳۳/۲۳ سال، وزن: ۲۱/۷±۰۰/۶۶ کیلوگرم، قد: ۴۹/۶±۰۰/۱۷۶ سانتی‌متر و شاخص تودۀ بدن: ۳۵/۱±۲۷/۲۱ کیلوگرم بر مترمربع داوطلبانه در این پژوهش شرکت کردند و به‌طور تصادفی به دو گروه مکمل و دارونما تقسیم شدند. طرح مطالعه به‌صورت متقاطع و دوسوکور بود. ۹۰ دقیقه پیش از اجرای پروتکل ورزشی دو گرم ال-کارنیتین به گروه مکمل و به گروه کنترل پلاسیبو داده شد. نمونه‌گیری خونی پیش و پس از اتمام پروتکل ورزشی کانکانی به‌منظور سنجش تغییرات لاکتات خون انجام گرفت. به‌منظور برآورد نسبت تبادل تنفسی و نقطۀ شکست ضربان قلب از دستگاه گاز آنالایزر استفاده شد. پس از یک دورۀ هفت‌روزه جای گروه‌ها تغییر کرد و مراحل پیشین مجدداً تکرار شد. به‌منظور تحلیل داده‌ها از آزمون تحلیل واریانس یکطرفه و آزمون تعقیبی LSD در سطح معناداری کمتر از ۰۵/۰ استفاده شد. نتایج مطالعۀ حاضر نشان داد مکمل‌دهی ال-کارنیتین، سبب بهبود چشمگیر در مدت زمان (۰۰۱/۰P=) و مسافت طی‌شده تا آستانۀ بی‌هوازی (۰۰۱/۰P=)، نسبت تبادل تنفسی (۰۰۱/۰P=)، تجمع لاکتات (۰۰۱/۰P=) در مقایسه با گروه دارونما شد؛ اما تأثیر زیادی در به تعویق انداختن نقطۀ شکست ضربان قلب (۱۷۳/۰P=) در سرعت‌های بالاتر نداشت. با توجه به نتایج می‌توان نتیجه گرفت که مکمل‌دهی حاد ال-کارنیتین موجب به‌تعویق انداختن خستگی و نیز بهبود عملکرد ورزشی دوندگان می‌شود.
کلیدواژه‌ها
آستانۀ بی‌هوازی؛ ال-کارنیتین؛ دوندگان نیمه‌استقامت؛ مکمل‌دهی حاد؛ نقطۀ شکست ضربان قلب

متن کامل