تأثیر دو شیوۀ تمرین استقامتی و مقاومتی بر سطوح آپلین پلاسمایی و برخی متغیرهای آنتروپومتریکی دختران دچار اضافه‌وزن و چاق

۱ رضوانه گلدوی؛ ۲ مهدی مقرنسی
۱دانشجوی کارشناسی‌ارشد فیزیولوژی ورزشی، دانشگاه سیستان و بلوچستان
۲دانشیار فیزیولوژی ورزشی گروه تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه سیستان و بلوچستان

نشریع علوم زیستی ورزشی

هدف این پژوهش، بررسی اثر دو شیوۀ تمرین استقامتی و مقاومتی بر سطوح آپلین پلاسمایی و برخی متغیرهای آنتروپومتریکی دختران دچار اضافه‌وزن و چاق بود. ۳۴ دختر دچار اضافه‌وزن و چاق (kg/m225 <BMI) به‌صورت هدفمند انتخاب و به‌طور تصادفی به سه گروه استقامتی (۱۲=n) (سن ۴۴/۲±۸۱/۲۲سال، قد ۳۳/۵±۵۵/۱۵۸سانتی‌متر و وزن ۸۱/۶±۱۷/۷۶کیلوگرم)، مقاومتی (۱۲=n) (سن ۶۷/۲±۵۰/۲۲سال، قد ۷۴/۷±۶۰/۱۶۱ سانتی‌متر و وزن ۹۲/۹±۶۹/۷۷ کیلوگرم) و کنترل (۱۰=n) (سن ۴۱/۲±۵۰/۲۱ سال، قد ۴۰/۶±۲۰/۱۵۹ سانتی‌متر و وزن ۳۷/۱±۶۹/۷۷ کیلوگرم) تقسیم شدند. تمرین استقامتی دویدن، شامل هشت هفته و چهار جلسه در هفته با شدت ۶۵ تا ۸۰ درصد HRmax و تمرین مقاومتی کار با وزنه نیز به مدت هشت هفته، هر هفته چهار جلسه با شدت ۶۵ تا ۸۰ درصد ۱RM بود. خون‌گیری در حالت ناشتا، ۲۴ ساعت قبل از شروع و ۴۸ ساعت پس از آخرین جلسۀ تمرینی انجام گرفت. داده‌ها با آزمون کولموگروف-اسمیرنوف، t وابسته، آنالیز واریانس یکطرفه و آزمون تعقیبی LSD در سطح معنا‌داری ۰۵/۰>α تحلیل شدند. آپلین در گروه استقامتی کاهش معنا‌داری داشت (۰۰۵/۰=P)، ولی در گروه مقاومتی با تغییر معناداری همراه نبود. همچنین بین تغییرات WHR، Vo2maxو سطوح آپلین گروه‌های تجربی در مقایسه با گروه کنترل تفاوت معنا‌‌داری دیده شد (۰۵/۰P<). متغیرهای آنتروپومتریکی در هر دو گروه تجربی با کاهش معنا‌داری همراه بود (۰۵/۰>P).یافته‌ها نشان داد، تمرین استقامتی نسبت به تمرین مقاومتی تأثیر بیشتری در بهبود سطوح آپلین و عوامل وابسته به چاقی داشته است.
کلیدواژگان
آپلین؛ تمرین استقامتی؛ تمرین مقاومتی؛ چاقی؛ متغیرهای آنتروپومتریکی

متن کامل مقاله رایگان