تأثیر تمرین هوازی و بی‌هوازی با مصرف ملاتونین بر بیان ژن VEGFA و VEGFR2 میوکارد رت پس از ایسکمی ریپرفیوژن

مقدمه: یکی از دلایل بیماری‌های قلبی عروقی بی‌تحرکی و مصرف غذاهای دارای اکسیدان است. بدین منظور هدف از تحقیق حاضر بررسی تأثیر تمرین هوازی و بی‌هوازی با مصرف ملاتونین بر بیان ژن VEGFA و VEGFR2 میوکارد رت پس از ایسکمی ریپرفیوژن می‌باشد.
مواد و روش‌ها: ۳۸ رت صحرایی نر ویستار دو تا سه ماهه با وزن تقریبی ۲۰۰-۲۶۰ گرم به هفت گروه، پایلوت (۱۴=n)، کنترل (۴=n)، ملاتونین (۴=n)، تمرین هوازی )۴=n)، تمرین بی‌هوازی (۴=n)، تمرین هوازی ملاتونین (۴=n) و تمرین بی‌هوازی ملاتونین (۴=n) تقسیم شدند. گروه پایلوت برای تأیید فیبروز در میوکارد به دو گروه ایسکمی و سالم تقسیم شد. گروه‌های ملاتونین به مدت یک ماه هر روز با دوز ۱۰ میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن گاواژ شدند؛ و سپس گروه‌های تمرین هوازی، تمرین بی‌هوازی، تمرین هوازی ملاتونین و تمرین بی‌‌هوازی ملاتونین تحت دوره تمرین یک ماهه با تواتر تمرین سه جلسه در هفته روی تردمیل قرار گرفتند. در انتهای یک ماه، تمام رت‌ها در دو روز متوالی با فاصله ۲۴ ساعت تحت تزریق داروی ایزوپرنالین برای القای ایسکمی قرار گرفتند. درنهایت، بیان ژن VEGFAوVEGFR2 به روش ریل تایم انجام شد. نتایج تحقیق با فرمول۲-∆∆ct و آزمون‌های تحلیل واریانس یک طرفه آنووا، لون و توکی تحلیل شد.
نتايج: تیمار تمرین هوازی و تمرین بی‌هوازی به طور جداگانه بر بیان ژن VEGFA و VEGFR2 تأثیر افزایشی داشتند اما تأثیر آنها از نظر آماری معنی‌دار نشد. سایر گروه‌ها غیر از ملاتونین نیز باعث افزایش بیان ژن‌های فوق شدند. ملاتونین توانست بیان ژن VEGFA و VEGFR2 را کاهش دهد.
نتیجه‌گیری: تمرین هوازی و بی‌هوازی در دراز مدت در صورت سازگاری می‌توانند از میزان حجم سکته میوکارد احتمالی بکاهند.

واژه های کلیدی

تمرین هوازی; تمرین بی­هوازی; ملاتونین; ژن VEGFAو VEGFR2; ایسکمی