تأثیر تمرین مقاومتی بلندمدت بر عوامل رشدی و انسولین پلاسمایی دو بیمار مبتلا به سوختگی شدید

نسیم بهزادنژاد ۱ ؛ سیدمحمد مرندی۲ ؛ فهیمه اسفرجانی۳ ؛ احمد عابدی۴
۱٫ کارشناس‌ارشد فیزیولوژی ورزش، دانشکدۀ تربیت بدنی و علوم ورزشی دانشگاه اصفهان، اصفهان،
۲دانشیار گروه فیزیولوژی ورزش، دانشکدة تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه اصفهان، اصفهان، ایران
۳استادیار گروه فیزیولوژی ورزش، دانشکدة تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه اصفهان، اصفهان، ایران
۴استادیار گروه روان شناسی کودکان با نیازهای خاص، دانشکدة روان شناسی و علوم تربیتی، دانشگاه اصفهان، اصفهان، ایران

مجله علوم زیستی ورزشی
چکیده
هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر هشت ماه تمرین مقاومتی بر سطوحIGF1 , GH و انسولین پلاسمای افراد با سوختگی شدید بود. روش پژوهش از نوع مورد منفرد با طرح خط پایۀ چندگانۀ شرکت‌کنندگان بود. آزمودنی‌های این پژوهش دو زن با سوختگی شدید با میانگین سنی ۲۰ تا۳۰ سال در بیمارستان سوانح و سوختگی بودند، که پس از تعیین خط پایه، طی هشت ماه مداخلۀ انفرادی، تمرینات مقاومتی را انجام دادند و یک ماه پس از پایان مداخله به مدت دو ماه پی‌درپی تحت آزمون پیگیری قرار گرفتند. نمونه‌های خونی به‌صورت ناشتا و ۲۴ ساعت پس از تمرینات در پایان هر ماه گرفته شد. تحلیل دیداری، تمرینات مقاومتی در هر دو آزمودنی موجب تغییر در  PND (75 درصد برای آزمودنی اول در GH و ۵/۸۷ درصد برای آزمودنی دوم) و PND در ( IGF1برای هر دو آزمودنی۱۰۰ درصد) و PND (انسولین آزمودنی اول ۵/۶۲ درصد و در آزمودنی دوم۵۰ درصد) شد. به‌نظر می‌رسد تمرین مقاومتی طولانی‌مدت موجب افزایش هورمون‌ها و عامل رشدی در افراد با سوختگی شدید شده و در نتیجه موجب تسریع در بهبود جراحت‌ها شود.
کلیدواژه ها
انسولین؛ پژوهش مورد منفرد؛ تمرین مقاومتی؛ سوختگی؛ عوامل رشدی

متن کامل مقاله رایگان